امام حسين عليه السلام در يك اقدام پيش گيرانه و حمايتي به اصحاب فرمود تا خيمه ها را به هم نزديك و طناب ها را درهم كنند و خود در درون جا گيرند تا خيمه ها از هر سو بر آنان احاطه كند؛ مگر از آن سو كه با دشمن روبه رو مي شوند. همچنين به دستور حضرت، دور خيمه ها گودالي همچون خندق حفر كرده، در آن آتش افروختند تا مانع دور زدن دشمن گردد. [1] تمام شب عاشورا، اصحاب در خيمه هاي خود


به راز و نياز و عبادت پرداختند؛ زمزمه ي مناجات آنان، همچون صداي امواج زنبورهاي عسل در كندو بود. [2] امام حسين عليه السلام نيز با عبادت اين شب را سپري كرد. اين آيات در آن شب، از زبان امام عليه السلام شنيده شد:

(و لا يحسبن الذين كفروا انما نملي لهم خير لانفسهم انما نملي لهم ليزدادو اثما و لهم عذاب مهين. ما كان الله ليذر المؤمنين علي ما أنتم عليه حتي يميز الخبث من الطيب)؛ [3] .

البته نبايد كساني كه كافر شده اند، تصور كنند اگر به ايشان مهلت مي دهيم، به سودشان است، ما فقط به ايشان مهلت مي دهيم تا بر گناه (خود) بيفزايند و عذابي خفت آور خواهند داشت. خدا بر آن نيست كه مؤمنان را به اين (حالي) كه شما بر آن هستيد، واگذارد؛ مگر (براي) آن كه پليد را از پاك جدا كند. [4] .