كاروان امام در اين منزل، يك شبانه روز توقف كردند. زينب كبري به امام خبر داد كه شبان گاه آواز هاتفي را شنيده است كه اين دو بيت را مي خواند:



الا يا عين فاحتفلي بجهد

و من يبكي علي الشهدا بعدي



علي قوم يسوقهم المنايا

بمقدرا الي انجاز وعد



هان! اي ديده، با تلاشي كامل اشك بار و؛ كيست كه پس از من بر شهيدان بگريد؟

بر آناني كه اجل ها با توان مندي تا پايان كارشان به پيش مي برد.

امام حسين عليه السلام نيز در پاسخ فرمود:

خواهر! هر چه تقدير رباني است، خواهد شد؛ راضي به قضاي الهي هستيم. [1] .