اين گروه را نمي توان بدانديش دانست؛ آنان جرياني بودند كه خيرخواهانه و به امام پيشنهاد تجديد نظر در تصميم را ارائه كردند. امام نيز به فراخور سخنان و نصايح، پاسخ ايشان را فرمود. عبدالله بن مطيع عدوي [1] ، اوزاعي [2] ، ابوسعيد خدري [3] ، و مسور بن مخرمه [4] ، در اين جريان قرار دارند. همچنين از فردي به نذام عمر به عبدالرحمن مخزومي ياد كرده اند كه در مكه نزد امان حسين عليه السلام آمد و امام او را «بدانديش» نمي دانست و اندرزش را «ناپسند» نمي نگاشت. [5] .

عمر بن عبدلارحمن چون نگراني خود را از پيمان شكني كوفيان و جنگ با حضرت اعلام داشت، امام در پاسخ او را دعا كرد و فرمود:

مي دانم رفتارت خيرخواهانه و سخنت سنجيده است؛ هر چه مقدر شده، رخ دهد؛ چه به نظر تو عمل كنم يا نه و تو نزد من پسنديده ترين پنده ده و خيرخواه ترين اندرز گويي. [6] .