دهه ي نخست امامت
امام حسين عليه السلام پس از شهادت امام حسن مجتبي عليه السلام، منصب الهي امامت را عهده دار شد. ده سال نخست امامت امام، با زمامداري معاويه تلاقي داشت. در اين مقطع معاويه كه از شهادت امام مجبتي عليه السلام بسيار خرسند بود و حتي سجده ي شكر به جاي آورده بود. [1] . در تثبيت سلطه ي امويان كوشيد و دايره ي اهل بيت ستيزي را گسترش داد. او حتي فدك را ميان مروان حكم، عمرو بن عثمان و يزيد تقسيم كرد. [2] . معاويه در همين
دوره از خلافت خود، دوست داران اميرمؤمنان عليه السلام را به جرم پيروزي از آن حضرت، به شهادت رساند و آن گاه زمينه ي ولايت عهدي يزيد را فراهم آورد. امام حسين عليه السلام بر پيمان صلحي كه برادر امضا كرده بود، وفادار ماند [3] و قيام بر ضد معاويه را غيرممكن و خلاف مصلحت مي دانست [4] از اين رو در برابر پيشنهاد گروهي از شيعيان كوفه كه امام را به قايم ترغيب مي كردند، چنين فرمود:
قرار داد صلحي بين ما وجود دارد و گرچه خوشايند من نيست، اما تا معاويه زنده است در انتظار باشيد؛ پس آن گاه كه بميرد، ما و شما تجديد نظر مي كنيم. [5] .
اين رويكرد امام، به معناي سكوت در برابر رفتارهاي زشت معاويه نبود بنابراين مي توان حضور زيبا و باشكوه حضرت را در زواياي ذيل نگريست:
پاورقي
[1] محسن امين عاملي، اعيان الشيعه، ج 1، ص 576.
[2] مرآة العقول، ج 1، ص 167.
[3] بلاذري، انساب الاشراف، ج 3، ص 151.
[4] هذا ما لا يکون و لا يصلح.
[5] انساب الاشراف، ج 3، ص 151.