جامعه شناسان، علل گوناگوني را موجب پيدايش و آسيبهاي اجتماعي ميدانند مثل عوامل اجتماعي، محيطي و جمعيتي، سياسي و نظامي، اقتصادي، رواني و شخصيتي و فرهنگي كه همواره تأثير عوامل اجتماعي از ديدگاه جامعه شناسي مهمتر بوده است؛ در حاليكه از ديد جامعه شناسي ديني، تأثيرات عوامل فرهنگي در آسيبهاي اجتماعي عميقتر به نظر ميرسد.

از نظر جامعه شناسي نابهنجاريهاي اجتماعي زاييده محيط اجتماعي است علاوه بر اينكه عواملي چون محيط طبيعي، عوامل نژادي و ارثي و نارسايي فرهنگي نيز بي تأثير نيست [1] ؛ به بيان ديگر علل همه رفتارهاي غير عادي را ميبايد در محيط اجتماعي جستجو كرد [2] .

نظريه ديگري مي گويد: هر جامعه اي داراي تبهكاران مخصوص به خود است اگر محيط اجتماعي براي پروراندن مجرم آمادگي نداشته باشد فعاليت آنان عقيم مي ماند [3] در جرم شناسي اجتماعي نيز براي محيط وقوع جرم اهميت زيادي قائلند [4] .

گاهي نيز ممكن است وضعيت اجتماعلي «عاملان» يعني افرادي كه مقام و منزلت اجتماعي لازم را به دست نمي آورند، در بروز انحرافات اجتماعي تأثير بسزايي داشته باشد [5] .

عامل جمعيت و اكولوژي انساني نيز از نظر برخي جرم شناسان حائز اهميت است؛ به عبارت ديگر، تراكم جمعيت و عامل محيط سكونت در جنايتكاري افراد تأثير فراوان دارد. در برخي مطالعات اجتماعي درمي يابيم كه بي نظمي اجتماعي و فساد اخلاقي و بيماري و جرم و جنايت در بعضي نواحي بسيار شايعتر از مناطق ديگر است [6] .