در شب دوم، حضرت امام حسين عليه السلام كنار قبر جدش آمد. چند ركعت نماز خواند و فرمود: خداوندا، اين قبر پيغمبر توست و من هم فرزند دختر پيغمبرت هستم. در آن شب امام عليه السلام با خداوند راز و نياز طولاني نمود و عرضه داشت: اي خداي بزرگ، به حق اين قبر و آن كسي كه در اين قبر آرميده، از تو مي خواهم آنچه مورد رضايت تو و رسولت است براي من مقدر كني. سپس


حضرت گريست. [1] .

نزديك صبح سرش رابالاي قبر گذاشت و خوابش برد. در خواب ديد كه جدش از شهادت و كربلاي حسيني خبر داد و از تشنه شدن حضرت در روز عاشورا خبر داد و حسين و فرمود: حسين جان، پدر و مادر و برادر تو، همه مشتاق ملاقات تو هستند.

امام حسين عليه السلام از خواب بيدار شد و خواب خويش را براي اهل بيت نقل كرد. پس از نقل اين خواب حزن آنها زياد شد و به گريه و زاري پرداختند. رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود:

«أخرج الي العراق فان الله قد شاء أن يراك قتيلا» [2] .