بديهي است قيام و انقلاب پاك و خونين اباعبدالله الحسين عليه السلام به بشر درس فداكاري آموخت. نتيجه ي قيام تنها اين نبود كه يزيد را نابود كند، بلكه او مي خواست با مجاهدت خود لكه هاي ننگين را از دامن اجتماع پاك كند و ريشه ي اهريمنان را از بن براندازد و كاخ ستمگران را ويران كند و درس ‍ شجاعت به جهانيان بياموزد و محيط تازه اي به وجود آورد و جامعه اي بر اساس عقل و منطق و عدل و انصاف پايه گذاري كند. لذا نتيجه زحمات طاقت فرساي حضرت آن شد كه موقعيت درخشان و بي نظير نصيبش ‍ گردد. واقعا اين فداكار قرآن را نمي شود گفت مرده است، بلكه به مصداق آيه ي شريفه:

(و لا تحسبن الذين قتلوا في سبيل الله امواتا بل احياء عند ربهم يرزقون) [1] .

قيام سيد الشهدا عليه السلام براي اين بود كه پرده از كار بني اميه بردارد و آنها را به جوامع اسلامي معرفي كند و هم احساسات ديني مردم را عليه آنان بسيج كند و عواطف جامعه را به سوي خاندان پيغمبر و اهل بيت عليهم السلام جلب نمايد تا بني اميه بر قلوب مردم حكمراني كنند و مالك دل ها شوند و شعاير اسلام مانند اذان را موقوف سازند. [2] .