بنا به روايتي كه در مقتل ابن بابويه و مقتل ابن طاووس مسطور است عدد لشكر مخالف به صد هزار كس رسيد و با آن حضرت از خويش و بيگانه از 82 و به قول مشهور از 72 تن بيش نبودند و با وجود اين در خاطرش ملالي و در دلش اضطرابي به هم نرسيد و با قلت انصار و كثرت اعدا صبر مي نمود و با اعدا جنگي


كرد كه مگر پدرش حيدر صفدر در صفين و جمل كرده باشد و تيغي كار فرموده كه مگر علي عليه السلام در بدر و احد كار فرموده باشد تا به حدي كه مردم شجاعت حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام را فراموش كردند و شجاعت او را در ميان عرب مثل شد، چه در مقتل روايتي مذكور است كه عدد كشتگان آن حضرت قادر بر كشتن اينها مي بود و به دم تيغش مي آمدند و نمي كشت و سر آن را كسي نمي دانست تا آن كه از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام پرسيدند كه سر اين چه بود؟ فرمود: چون جدم مي دانست كه در صلب آنان جميع شيعيان هستند ايشان را به همين جهت نمي كشت.

حاصل آن كه آن حضرت را نزد خدا مرتبه ي بزرگي بود كه بدون شهادت به آن مرتبه نمي رسد، بنابراين كوشش كرد تا خود را بدان مرتبه ي بزرگ رسانيد.

در اخبار آمده كه از افرادي كه در كربلا حاضر شده بودند به بلاي و عقوبتي گرفتار شدند و محل عبرت ديگران گرديدند و به رسوايي هر چه تمام تر به جهنم واصل شدند. [1] .