امام است كه حلال خدا را حلال مي داند و حرامش را حرام، حدود را اقامه و از دين خدا دفاع مي كند و به راه خدا دعوت مي كند، با حكمت و بينه خوب و حجت رسا؛


امام خورشيد تاباني است كه نورش جهان را فراگيرد و اندر افقي است كه ديده و دست ها بدن نرسند؛

امام ماه تابنده و چراغ فروزنده و نور طلوع كننده و اختر رهنماي است در تارهاي شب تاريك و دليل هدايت و نجات بخش از هلاكت؛

امام شعله اي است بر سر تپه و گرم كننده هر پناهنده است.دليل است در مهلكه ها وهر كس از او جداست نابود است؛

امام ابري است بارنده و باراني است تند و آسماني سايه بخش و زميني است همواره و چشمه اي است جوشان و استخر و بوستان است.

امام اميني است رفيق و پدري است مهربان و برادري است هم زاد و چون مادري براي فرزند صغير و دلسوز؛

امام امين خداست در زمين ميان خلقش و حجت اوست بر بندگانش و خليفه اوست در بلادش و دعوت كننده به خدا و دفاع كننده از حريم اوست؛

امام از گناهان پاك، واز عيوب مبراست. به علم مخصوص و بردباري موسوم است، نظام دين و عزت مسلمانان و خشم بر منافقان و نابودي كفار است. [1] .