شيخ طوسي رحمه الله و ديگران به سند معتبر از امام رضا عليه السلام نقل كرده اند كه چون امام حسين عليه السلام متولد شد، رسول اكرم صلي الله عليه و آله به اسماء بنت عميس فرمود: فرزند مرا بياور. اسماء گفت: آن نوزاد مقدس را در جامه ي سفيدي پيچيده به محضر نبي اكرم صلي الله عليه و آله و سلم بردم، حضرت او را گرفته در دامن قرار داد، در گوش راست او اذان و در گوش چپ او اقامه گفت.

جبرئيل نازل شد و گفت: خداي بزرگ سلام مي رساند و مي فرمايد: چون علي عليه السلام نسبت [1] به تو به منزله هارون است نسبت به موسي پس او


را به اسم پسر كوچك هارون نام گذار كه «شبير» است و چون لغت عربي است او را حسين نام گذار. [2] .

پس پيامبر بزرگوار او را بوسه داد و گريست و فرمود: تو را معصيتي بزرگ در پيش است پروردگارا لعنت كن قاتل او را. فرمود: اي اسماء اين خبر را به فاطمه مگو چون روز هفتم شد نبي اكرم فرمود: فرزند مرا بياور، چون او را به نزد آن حضرت بردم گوسفندي براي امام حسين عليه السلام عقيقه كرد، يك ران قرباني را به قابله داد و سر نوزاد عزيزش را تراشيده و به وزن موي سرش نقره صدقه داد [3] پس او را در دامن خود قرار داد و فرمود: اي اباعبدالله، چه بسيار گران است بر من كشته شدن تو سپس نبي اكرم بسيار گريه مي كرد. اسماء گفت: پدر و مادرم فداي تو باد، اين چه گفتاري است كه در روز نخستين ولادت بر زبان جاري كردي و امروز نيز فرمودي و گريه مي كني؟!

حضرت فرمود: مي گريم بر اين فرزند دلبند خود كه گروهي ستمگر از بني اميه او را خواهند كشت خدا نرساند به ايشان شفاعت مرا، خواهد كشت او را مردي كه رخنه در دين من خواهد كرد و به خداوند بزرگ كافر خواهد شد.

نبي اكرم صلي الله عليه و آله گفت: خداوندا مي خواهم از تو در حق اين دو فرزندم آنچه خواست ابراهيم در حق ذريت خود خداوندا، تو دوست دار ايشان را و دوست دار، هر كه دوست مي دارد ايشان را و لعنت كن هر كه ايشان را دشمن دارد لعنتي چندان كه آسمان و زمين پر شود. [4] .