امام حسين عليه السلام در عذيب الهجانات بود كه ناگاه مشاهده كرد تني چند از سوي كوفه به جانب او مي آيند. آنان به هنگام خروج از كوفه طرماح بن عدي طايي را به عنوان راهنما همراه آورده بودند. طرماح كه از بيراهه آنها را حركت مي داد با سرعت هرچه تمامتر ايشان را به امام رساند. آنها مي دانستند كه راه ها از سوي گماشتگان عبيداللَّه


نگاهباني مي شود.

وقتي حر بن يزيد آنها را ديد به امام گفت اين چند تن از مردم كوفه هستند. من آنها را بازداشت كرده، به كوفه برمي گردانم. امام فرمود: من اجازه چنين كاري به تو نخواهم داد و همان طوري كه خود را از گزند تو حفظ مي كنم از آنان نيز محافظت خواهم كرد. زيرا اينها ياران من مي باشند. تو به من قول داده بودي كه تا رسيدن نامه و دستور عبيداللَّه، به من كاري نداشته باشي. حر گفت: خير، اينان همراه تو نيامده بودند. امام پاسخ داد: آري اينان ياران من هستند و همانند كساني اند كه همراه من آمده اند. پس اگر بر همان پيمان استوار هتسي من نيز چنان خواهم بود وگرنه با تو جنگ خواهم كرد. با اين تهديد، حر از بازداشت آنها خودداري كرد. [1] .