مهمترين وظيفه ي اين يار باوفاي ابي عبداللَّه پيكار در راه خدا و دفاع از اسلام و قرآن و امام زمان خود بود. ا به حق راه خود را يافت و در دفاع از آن، لحظه اي عقب نشيني نكرد و در روز عاشورا آن چنان حماسه آفريد كه دشمن به حيرت افتاد و جنگي كرد كه همانند آن


شنيده نشده است. [1] شيخ مفيد مي نويسد: آن گاه كه مزاحم بن حريث بن دست تواناي نافع بن هلال به هلاكت رسيد، عمرو بن حجاج بر لشكر عمر بن سعد فرياد زد و گفت: اي مردم احمق، آيا مي دانيد با چه مردمي مي جنگيد؟ اينان دليران مصرند و از پستان شجاعت شير مكيده و خواهان مرگ اند. از اين پس هيچ يك از شنما به تنهايي به جنگ ايشان نرود كه هلاك خواهد شد...! به دنبال اين تصميم، عمرو بن حجاج از كنار فرات با نيروهاي خود بر جانب راست سپاه امام حمله كرد و ساعتي اين دو لشكر به نبرد سختي با هم پرداختند. در اين جنگ نابرابر عده زيادي از دو لشكر كشته و زخمي شدند و مسلم بن عوسجه به شدت زخمي شد و روي خاك افتاد. [2] .

وي در حالي كه شمشير خود را به دست راست گرفته بود اين اشعار را مي خواند:



ان تسالوا عني فاني ذولبد

من فرع قوم من ذري بني اسد



فمن بغانا حائد عن الرشد

وكافر بدين جبار صمد [3] .



اگر مي خواهيد بدانيد كه من كيستم آگاه باشيد كه من شيري از تبار قومي ريشه دار بني اسد هستم، هركه به ما تجاوز كند از راه رشد


فاصله گرفته و به دين خداوند جبار و صمد كافر گشته است.