بيشتر شهادت نامه نويسان بر اين عقيده اند كه سعيد بن عبداللَّه در ظهر عاشورا به دستور امامخ پيشاپيش آن حضرت بود و بر اثر شدت جراجات به زمين افتاد. اين نظر با جنگيدن او منافاتي ندارد. زيرا وي در حمله صبح عاشورا نيز شركت داشته و چند بار در حانب راست وم چپ سپاه حضرت به جنگ پرداخته است.

از گفتار سيد ابن طاووس در لهوف برمي آيد كه سعيد در زماني كه سينه خود را سپر امام حسين عليه السلام قرار داده بود، همزمان با شمشير به جنگ دشمن رفته بود. زيرا علاوه بر آن سيزده تيري كه هنگام نماز بر او فرود آمد آثار نيزه و شمشير نيز بر بدن شريفش فراوان ديده مي شد. [1] .

علامه مجلسي (ره) در تاييد نبرد سعيد بن عبداللَّه مي نويسد: سعيد همانند ديگر ياران پس از اجاره نبرد از امام خويش راهي ميدان شد و پس از نبردي بي امان بر زمين افتاد و به شهادت رسيد. او در


ميدان اين اشعار را مي خواند: به پيش اي حسين، كه امروز به ملاقات احمد مختار و به ديدار وصيش علي خواهي رفت. او جنگيد تا كشته شد. [2] .

بر پايه ي گفتارهاي علامه مجلسي، در روز عاشورا امام و يارانش نماز را به صورت فرادي و با اشاره خواندند. [3] .

بلاذري مي نويسد: پس از انجام فريضه ظهر، دشمن شديدترين حملات خود را به امام و يارانش آغاز كرد و سعي داشت تا خود را به حسين بن علي برساند. در اين جا بود كه سعيد خود را سپر امام قرار داد و آن قدر جنگيد تا بر زمين افتاد. [4] .

از اين همه ي آنچه جاي دقت و تامل است اين كه امام عليه السلام در ميان يارانش فقط به سعيد و عمرو بن قرظه چنين سفارشي كرده است كه پيشاپيش او قرار گيرند. گويا حضرت امام حسين عليه السلام به خوبي مي دانست كه اين دو بر انجام چنين ماموريتي توانايند و بلكه بدان افتخار مي كنند.