با حمله ي عمرو بن حجاج بر جانب راست سپاه امام، ياران حضرت به نبرد پرداختند، و مقاومت كردند. پس از اين شمر بن ذي الجوشن هم به جانب چپ سپاه هجوم برد. در اين زمان عبداللَّه بن عمير رو در روي ايشان قرار گرفت و گروهي از آنان را كشت. در اين هنگام هاني بن ثبيت حضرمي و بكير بن حي تميمي با استفاده از فرصت به عبداللَّه يورش بردند و او را شهيد كردند. [1] .

بعد از شهادت عبداللَّه، سواران و پيادگان سپاه عمر بن سعد به يكباره به ياران امام حمله ور شدند و بار ديگر جنگ سختي درگرفت و بيشتر اصحاب امام بر روي زمين افتادند. چون غبار ميدان رزم فرونشست همسر عبداللَّه بن عمير براي يابيدن كشته ي او به راه افتاد و چون او را يافت بر بالينش نشست و خاك از رخسار او پاك كرد و گفت بهشت خدا تو را گوارا باد! از خدايي كه بهشت را روزي تو كرد، مي خواهم كه مرا در كنارت در بهشت قرار دهد. در همين هنگام شمر


به غلامش دستور داد تا عمود خود را بر سر او فرود آورد. در اثر اين ضربه، ام وهب به آرزوي خود رسيد و در كنار همسر شهيدش جان سپرد. [2] .