از ميان صفات و امتيازات او يك ويژگي، درخشندگي خاصي به شخصيت او بخشيده است و آن تشخيص درست و سنجيده اي بود كه عبداللَّه را در آن وضع آشفته به ساحل نجات رساند. او هميشه آرزومند جنگ باكفار بود [1] ، تا بدين وسيله خدا و پيامبرش را در اين پيكار خشنود سازد.

زماني كه يزيديان در مقابل حسين بن علي عليه السلام موضع گيري كردند انتخاب آخرت بر دنيا، براي بسياري از شيعيان دشوار گرديد.


در چنين روزگاري فردي مانند عبداللَّه بن عمير با آگاهي كامل و بصيرت قوي و اراده اي آهنين تصميم قطعي مي گيرد كه از امام حسين عليه السلام دفاع كند. او همسر خود را نيز از اين تصميم آگاه مي سازد. همسر گرامي او نيز با تشويق و استقبال از چنين كاري درخواست مي كند تا وي را نيز به همراهش به كربلا ببرد.