توضيح كلام آيةالله قدس سره آنست كه: هر گاه كسي افضل از اميرالمؤمنين و فاطمه ي زهراء و حسنين صلوات الله عليهم وجود داشت و يا مساوي با آنها بود رسول الله صلي الله عليه و آله لابد بود تمامي آنها را در مباهله حاضر نموده و بياورد و اكتفاء به آن چهار وجود مقدس نفرمايد زيرا آيه ي شريفه ظاهر در عموم أبناء و نساء و أنفس است و جمع مضاف حقيقت در استغراق است ولي اين عمومات بر خصوص آن حضرات اطلاق شده و ضروري ميان مسلمانها است كه غير از آن ذوات مقدسه كسي را رسول الله صلي الله عليه و آله در مقام مباهله با نصاراي نجران نياورده و اگر در ميان مسلمين أحدي از پسرها و زنان و نفوس كه مساوي و هم رديف با آنان و مساوي با نفس رسول الله صلي الله عليه و آله بود لابد بايستي با آن حضرات به مباهله حاضر شود و اكتفاء به آن ذوات مقدسه نگردد زيرا ترجيح بلا مرجح محال است.


و اين كه در نساء و انفس اختصاص داده به زهراء و مرتضي (ع) ولي در ابناء اكتفاء به يكي از امام حسن و امام حسين عليهماالسلام نفرموده و بلكه هر دو سبطين را به مقام مباهله آورده معلوم مي شود در انفس أحدي نبوده كه برابري با اميرالمؤمنين عليه السلام كند كه مساوي با نفس رسول الله صلي الله عليه و آله است و در نساء نيز كسي نبوده كه برابر با زهراء بتول عليهاالسلام باشد و لذا آوردن آنها از نساء و أنفس از ديگران عموما غني بوده و آن دو بزرگوار رجحان بر ديگران داشته اند و الا اگر كسي هم رديف داشتند ترجيح بلا مرجح بوده بايستي آن هم رديف هاي آنها را نيز بياورد پس كسي از مسلمين در رديف آنها نبوده است ولي در ابناء چون سبطين با هم مساوي و هم رديف اند و لذا نمي توانست اكتفاء به آوردن يكي از آن دو بزرگوار بفرمايد و ترجيح بلا مرجح محال است و لذا لابد بايد هر دو را بياورد و اگر كسي در مسلمين با سبطين مساوي بود به ناچار بايستي او را هم بياورد ولي نياورده معلوم مي شود كسي در ابناء هم رديف آنها نبوده است و الا نياوردن هم رديف ها مخالف حكمت و عدالت و مساوات مي شد.

پس از آيه ي شريفه بااندك دقت أفضليت اميرالمؤمنين عليه السلام از تمامي نفوس معلوم است زيرا با نفس پيغمبر صلي الله عليه و آله و سلم برابر و مساوي است و أحدي به آن نمي رسد و در نساء در افضليت كسي به زهراء بتول عليهاالسلام نمي رسد و همچنين در ابناء كسي هم رديف و مساوي با سبطين (ع) نبوده و آنها أفضل از تمامي أبناء بوده اند.