آيا عيب نيست كه گفته شود زينب كبري عليهاالسلام يا سائر مخدرات خاندان رسالت در مقابل لشگر عمر بن سعد بنا كردند بر سيد مظلومان


نوحه و ندبه كردن و (زلفهاي خود را پريشان كرده و به دست گرفت و عرض كرد يا محمدا...) اينگونه جملات كه نسبت خلاف شرع به افراد مخدرات اهل بيت طهارت است خواه در نظم باشد يا در نثر بلاشك نسبت خلاف احكام دين است كه به آنها داده مي شود زيرا حرمت بيرون آوردن زن موهاي خود را در پيش نامحرمان از ضروريات اسلام است و هرگز بانوان عصمت آن را در كربلاء يا در سائر مواقع به عمل نمي آورند و از اين قبيل جملات كه اگر شرح داده شود به درازا مي كشد نبايد نسبت داد.

يا جملاتي در نظم و نثر در حق امام عليه السلام يا سائر افراد خاندان امام بيان كردن كه ذلت و حقارت آور باشد بايد از آن پرهيز نمود يا اوصافي نسبت دادن كه با صفات امام معصوم درست نمي آيد يا با القابي امام (ع) را مخاطب قرار دادن كه آن القاب و خطابات از اوصاف جبابره ي روزگار و از ستمكاران غدار به يادگار است چنانچه اميرالمؤمنين (ع) در خطب نهج البلاغة فرموده است: مرا با آن خطابها كه جبابره را مخاطب مي سازند مخاطب قرار ندهيد.

و اين جملات از باب يادآوري بود كه شعراء دستگاه امام حسين (ع) متذكر باشند و علاقه ي عوامانه آنها را وادار نكند كه هر چه به زبان شان در نظم و نثر بيايد بگويند و هر طور دل شان خواست به نظم آورند و بايد از دروغ در نهايت درجه پرهيز كنند كه از گناهان كبيره است و حربه و اسلحه با رفتار و كردار خودشان به دست دشمن ندهند از امام


(ع) وارد است كه مضمونش اين است كه فرمود: براي ما زينت باشيد نه اين كه عيب و ايراد شويد طوري رفتار نمائيد كه ما را به مردم محبوب سازيد نه اين كه اعمال و گفتار و رفتار شما آنها را از ما دور كند و از عالم شيعه منزجر و متنفر و رنجور سازد.

و ناگفته نماند: اشعار مراثي دعبل خزاعي قدس سره زياد و در قصيده ي تائيه [1] كه از شاهكارهاي دعبل رحمه الله است نيز از مصائب آل محمد صلي الله عليه و آله آورده و ديوانهائي كه در جمع و تدوين اشعار دعبل (ره) تأليف شده و در عصر ما چند ديوان از آنها قدم به عالم مطبوعات گذاشته مراثي زيادي را مشتمل است به آنها مراجعه شود.