اي كاش شعراء عجم از ترك و فارس و ديلم در سرودن اشعار مراثي و نوحه سرائي و مرثيه خواني پيروي از امثال دعبل خزاعي مي كردند و از آن عالم شاعر نامدار شيعه مرثيه گفتن را بر سيدالشهداء عليه السلام مي آموختند خصوصا آنان كه در آذربايجان، با زبان تركي محلي آذري بر سيد مظلومان نوحه و ندبه كرده و اشعار مي سرايند از دعبل رحمه الله سرمشق اخذ مي كردند و هر چه به ذهن شان بيايد و با سجع و قافيه موافق آيد از آوردن آن كلمات خودداري كرده و با تناسب مقام امام عليه السلام و افراد خاندان رسالت اشعار به نظم مي آوردند و نسبت نارواني خداي نكرده بدون اين كه متوجه بشوند در مقام نوحه سرائي به امام عليه السلام يا به سائر افراد خاندان رسالت نمي دادند و از زبان مبارك امام عليه السلام يا قمر بني هاشم عليه السلام يا زينب كبري عليهاالسلام جعل قصه كه از زبان حالي بيرون مي رود و از نوحه و ندبه كردن خارج مي شود و جعل


تاريخ است خودداري مي كردند و بسيار مواظبت و دقت مي نموند كه از رويه و طرز زبان حالي كه مناسبت داشته باشد كنار نمي شدند و از جعل قصه و دروغ آشكارا پرهيز مي كردند تا اهانت به عالم تشيع واقع نشود و دشمنان دستگاه تبليغات سيدالشهداء عليه السلام آن پيرايه ها را دست آويز نكرده و به اوضاع و احوال عالم شيعه هجوم آور نشوند.