در اينجا دو بيت از قصيده ي دعبل خزاعي رحمه الله را بايد سرود و گريه كرد:



لا اضحك الله سن الدهران ضحكت

و آل احمد مظلومون قد قهروا



مشردون نفوا عن عقر دارهم

كأنهم قد جنوا ما ليس يغتفر



متأسفانه تا حال بقيه ي آن قصيده ي شريفه در اثر تتبع و تحقيق و كنجكاوي و تفتيش أساتيد عظام پيدا نشده است.


چنانچه آنان كه از معاصرين اشعار دعبل رحمه الله را جمع آوري كرده [1] و تدوين نموده اند به بقيه ي آن قصيده اطلاع نيافته اند گويا چنين


حدس زده مي شود در آن قصيده مثالب و مطاعن دشمنان أهل بيت و ظالمين بر خاندان رسالت را به نظم آورده و از ترس و خوف ستمكاران روزگار و از جهت تقيه آن قصيده را پنهان داشته و از بين رفته باشد شيخ علامه ي متبحر واسع الاطلاع آقا شيخ محمد سماوي نجفي قدس سره نيز مي فرمود: كه هر چه تتبع نموده ام به بقيه ي آن قصيده غراء اطلاع پيدا نكرده ام چنانچه در بعضي از تأليفات خود نيز به اين مطلب اشاره فرموده است [2] .

نام دعبل محمد بن علي بن رزين از اولاد بديل بن ورقاء صحابي است.