احاديث در اين مسأله بسيار است و تيمنا به اين چند حديث اكتفاء شد اگر به جوامع حديث مانند وسائل الشعية و غيره رجوع شود معلوم مي شود كه با وجود اين همه احاديث كه ظاهر در وجوب صلوات به رسول الله صلي الله عليه و آله است و نيز با وجود ظاهر آيه ي شريفه: ان الله و ملائكته


يصلون..... كه امر به صلوات فرستادن است و اخبار و احاديث وارده در اين باب معارضي از احاديث ديگر ندارد فتوي دادن بعدم وجوب مشكل است ولي مشكلتر از آن حكم به وجوب است زيرا اگر واجب بود و با اين كه موضوع مبتلي به است و عموم مسلمين را محل ابتلاء و عام البلوي است به اندازه ي شهرت پيدا مي كرد كه از ضروريات دين بشمار مي رفت و نظر به مجرد مشهور بودن عدم وجوب نيست كه تا گفته شود: با وجود ظاهر اخبار و آيه ي شريفه به شهرت اعتناء نمي شود و شهرت دليل نيست، بلكه نظر بر آنست كه اگر واجب بود در ميان مسلمين اشتهار به سزا پيدا مي كرد و در ميان عموم مردم شهرت مي نمود چطور مي شود كه بر فقهائي كه از اساطين دين و از اساتيد فقه اند مستور بماند و مانند محقق (ره) و علامه (ره) ادعاء اجماع بر عدم وجوب كنند بلكه به نحو استفاضه از فقهاء ادعاء اجماع بر عدم وجوب كرده اند پس معلوم مي شود آيه ي شريفه و احاديث كثيره در بيان تأكد استحباب است چنانچه از قرائن ديگر نيز اين معني استفاده مي شود.

پس نظر به ظاهر آيه ي شريفه و احاديث كثيره احتياط واجب صلوات فرستادن بر خاتم انبياء محمد مصطفي و اوصياء طاهرين و معصومين آن بزرگوار است صلوات الله و سلامه عليهم اجمعين خواه انسان خودش اسم مبارك آن حضرت را تلفظ نمايد يا كسي ديگر اسم مبارك را به زبان آورد.