يكي از سئوالهاي سائل آنست: كه دكتر محمد ابراهيم آيتي در سخنراني 6 ص 104 كتاب بررسي تاريخ عاشوراء مي فرمايد: اما داستان آمدن اهل بيت را از شام به طرف عراق و رسيدن آنها در اربعين به كربلاء به هيچ وجه نمي توان باور كرد يا سند قابل اعتمادي براي اين افسانه ي تاريخ به دست آورد.

در جواب گفته مي شود: آقاي آيتي در كنجكاوي و تتبع و سعي خويش در به دست آوردن يك موضوع تاريخي كه نهايت درجه شهرت دارد قصور ورزيده و موفق به اطلاع يافتن نشده و راه تحقيق را نپيموده و شبهاتي كه اذهان امثال محدث نوري (ره) و ديگران را مشوش نموده در ذهن ايشان نيز جاگير شده و لذا در تعبير خودش رعايت احتياط را نكرده و از آن واقعه به افسانه ي تاريخ تعبير آورده است و اگر سند قابل اعتماد را ايشان نتوانسته اند به دست آورند اين دليل آن نمي شود كه يك موضوع تاريخي واقع و حقيقت نداشته باشد و اگر دقت كرده بود سند قابل اعتماد را به دست مي آورد و آن را باور مي كرد و باور كردنش بر وي مشكل نمي شد چنانچه تصور مي كنم بر كسي كه اين كتاب را مطالعه نمايد باور كردن به قضيه ي اربعين برايش آسان مي شود.

بدون شك اگر آقاي آيتي موضوع بريد را كه در آن زمانها بوده بررسي مي كرد و نيز اگر از موضوع كبوتران نامه بر اطلاع داشت و با سرعت سيري كه در آن زمان مابين عراق و شام و حجاز و عراق


را طي مي كرده اند در نظر مي گرفت و از آنها با اطلاع بود آن جملات را در سخنراني خود به زبان نمي آورد و ادعايش غير از استبعاد چيز ديگري نيست.

و نبايد ترديد ورزيد كه آقاي آيتي بر تقطيع شدن خبر عطيه ي عوفي و از نقل وي آمدن اسراء را به كربلاء و ملاقات شان با جابر (ره) چنانچه تحقيق شد مطلع نشده است بايد موضوع تاريخي كه ميان مردم شهرت داشته باشد ريشه و حقيقت آن را به دست آورد و با مسامحه و سرسري نگذشت زيرا اغلب شهرتها اصل داشته و حقيقت دارد و از قديم گفته اند: بسا شهرتها اصل ندارد. ولي اغلب آنچه مشهور است مطابق واقع درمي آيد و اصل و اساس دارد.