نگارنده گويد: احتمال قوي مي دهم كه احمد بن موسي مدفون در شيراز مشهور به شاه چراغ عبارت از احمد بن موسي مبرقع بن امام محمد تقي الجواد (ع) است زيرا شيخ نسابه ي معتمد ابونصر بخاري در كتاب «سر السلسلة العلوية» گويد:

(و احمد بن موسي بن محمد التقي بن علي الرضا (ع) مدفون بشيراز مات بها بعد نقله من قم اليها).

چنانچه عين همين عبارت در نسخه ي مخطوطه [1] از آن كتاب نامبرده

موجود است ولي در نسخه ي مطبوعه از كتاب «سر السلسلة العلوية» در هند كه از روي آن نسخه نيز در نجف اشرف به طبع رسيده اين عبارت را كه نقل شد ندارد معلوم مي شود نسخه ي چاپ شده در هند ناقص بوده و سقط داشته است.

منظور گنبد و بارگاه و قبه ي عالي دليل صحت آنچه اشتهار يافته و قبري را به كسي نسبت داده اند نمي باشد بلكه بايد مدفون در آن محل ثابت شده و انسان يقين به مدفون شدن شخصي پيدا كند پس قبه و مسجد موجود در قاهره چنانچه ذهن مرحوم حاج فرهاد ميرزا معتمدالدوله قاجار را گرفته دليل مدفون شدن سري كه از عسقلان به قاهره برده اند رأس مطهر سيدالشهداء سلام الله عليه باشد نمي شود.

جاهاي زيادي را در بلاد اسلامي به عنوان اين كه مدفون در آنها از اولاد يكي از ائمه عليهم السلام است زيارتگاه كرده اند و يا شخص مدفون از اولاد مع الواسطه بوده ولي از اولاد بلاواسطه شهرت داده اند و بعض جاها را به بهانه ي صدور كرامتي مسجد ساخته و شهرت داده اند

و ظهور آن كرامت هم پس از كنجكاوي معلوم مي شود حقيقت ندارد.

[1] نسخه‏ي مخطوطه در کتابخانه‏ي مدرسه‏ي سپهسالار در طهران بوده و به امر حضرت استادنا المتتبع الشهير المرجع الکبير آيةالله سيد شهاب‏الدين نجفي ادام‏الله‏ظله از آن عکس‏برداري شده بود اين جانب از محضرشان به طور امانت گرفته و اغلب جاهاي آن نسخه را مطالعه و يادداشتها از آن برداشته‏ام که فعلا نيز موجود است.