مي توان از مسلمات تاريخ بشماريم كه حضرت سيدالشهداء عليه السلام از مكه ي معظمه روز هشتم ذي الحجه سال 61 هجرت به طرف عراق به حركت آمده و چون آن حضرت احرام به عمره ي مفرده بسته بود [1] عمره را به اتمام رسانيده و هشتم ذي الحجة حركت فرمود و با ياران و فداكاران باوفاي خويشتن عازم كوفه شد و در واقع به سوي قربان گاه كربلاء روانه گشت و اهل بيت امام عليه السلام همراهش بودند و مسافت مابين مكه و كوفه در حدود سيصد و هشتاد فرسخ است.

از قرائن زياد و علائم و امارات بي شمار نيز معلوم است كه امام عليه السلام با سرعت تمام در سير خود حركت نمي فرمود و در اثناء راه بعضي از مردم را كه صلاح مي دانست و در آنها فلاح و رستگاري مي ديد آنها را به ياري خود دعوت مي فرمود و بدون شك اين طرز سيرهم

باعث معطلي در اثناء راه بوده و پس از رسيدن حر بن يزيد رياحي به حضور آن حضرت دو روز سر راه را بر امام عليه السلام گرفت و از پانزده فرسخي كوفه در طي مسافت راه مستقيم پيش نگرفته بود و روز دوم محرم سال 61 هجرت وارد كربلاء شدند و آن مسافت بعيده را از مكه تا كربلاء در حدود بيست و چهار روز طي فرموده از تأمل در اطراف تاريخ اين قضيه روشن مي شود كه امام عليه السلام با ياران و همراهان خود و مخدرات و بانوان عصمت و طهارت در آن سفر بسيار مهم روزي پانزده فرسخ راه را به آساني طي مي كرده اند و لابد مراكب شتراني بوده اند در آن زمانها كه بسيار تندرو و جماز و ذلول كه سير متعارفي آنها طي آن اندازه مسافت بوده است.

[1] در عبارات جمعي به نظر مي خورد و در افواه نيز در سر زبانهاست چنانچه از روضه خوانها هم شنيده مي شود که امام عليه السلام حج خود را تبديل به عمره کرد و از احرام خارج شد و حرکت فرمود اين تعبير و تفسير اشتباه و بر خلاف آنست که از روايات وارده از اهل بيت عليهم السلام استفاده مي شود و آن روايات مورد اعتماد فقهاء محققين است بلکه امام عليه السلام چون مي دانست که روز هشتم ذي الحجه حرکت خواهد کرد احرام به عمره مفرده بسته بود و تمام فرمود و حرکت به سوي عراق کرد و اين مطلب از رجوع به روايات خصوص بر شخص فقيه روشن است.