بپا به گودي از آن شد خيام اطهر او

كه چشم خصم نفيتد به روي دختر او



ولي دريغ، كه از بعد قتل او دشمن

ز روي دختر او برگرفت معجر او



نبود قطره اي از آب بهر طفلش و، بود

فرات موج زنان جاري از برابر او



بداد دستش و نامد به دستش آب و ز شرم

به خيمه گاه نيامد دگر برادر او



بين وفا و مروت، كز اهل بيت رسول

فدا شد از همه اول، علي اكبر او



ز كهنه پيرهني پاره پاره از پيكان

نكرد صرف نظر خصم و كند از بر او



همه بپرسم از پستي عدو، كه چرا

بتاخت اسب پس از مرگ او به پيكر او؟



به گوش دل شنوي چون به كربلا گذري

ز قتلگاه برادر، خروش خواهر او






هنوز سر ز تن آن بزرگوار جداست

به كربلا تن او، تا كجا بود سر او؟



غلام همت آن مردمم كه جا دادند

به پاس ياري او در حريم بستر او



از اين سعادت و توفيق اي «حبيب» ببال

كه هم به درگه اويي و هم ثناگر او