آن قوي پنجه كه آزردن دلهاست فنش

الفتي هست نهان با دل غمگين منش



جان رسيده به لب از دوري جان بخش لبش

دل به تنگ آمده از حسرت نوشين دهنش



دوش در طرف چمن بلبل شيدا مي گفت

نوبهار آمد و افزود غمم ز آمدنش



باغ ماند به صف ماريه و لاله و گل

به شهيدان به خون غرقه ي گلگون كفنش



ابر در ماتم سقاي شهيدان گريد

كه همه عمر بود ديده ي گريان چو منش



نور حق ماه بني هاشم، عباس كه هست

مهر او شمع و دل جمع محبان لگنش



حامل رايت و مير سپه عشق كه داشت

قوت سيل اجل همت بنياد كنش



دستش از تن كه بريدند به كف محكم بود

رشته ي بندگي و مهر امام زمنش






گفت در ماتم او شاه شهيدان گريان

ديد افتاده چو در معركه پر خون بدنش



شد كنون قطع اميد من و پشتم بشكست

بعد از اين واي به حال دل و رنج محنش



يادم آمد لب خشكيده و چشمان ترش

جگر سوخته از غم دل خون از حزنش



ز آن نبردش شه دين سوي شهيدان دگر

كه ميسر نشد از معركه برداشتنش



بر گرفتن نتوان پيكر آن كشته ز خاك

كه نه تن مانده به جا و نه به تن پيرهنش