تا ساز دل به شور حسيني ترانه گوست

جان جهان به نغمه ي او گرم هاي و هوست



بگذار به كربلا كه پس از قرن ها هنوز

از بوي و موي اكبر و عباس مشكبوست



داس خزان به باغ محمد گلي نهشت

آري فلك به آل نبي سخت كينه جوست



طي كرد شاه دين ره اخلاص را به سر

از سر قدم كنند مقيمان كوي دوست



زينب زبان به خطبه گشاده ست لاجرم

چشم حسين از سر ني مات روي اوست



سر را به سجده در دم آخر نهاد و گفت

از دوست هر بلا كه به من مي رسد نكوست



يادي ز قد اكبر و اشك حسين كرد

«بيدار» چون بديد به سروي كه طرف جوست