بيمار، غير شرب اشك روان نداشت

بودش هزار درد و، توان بيان نداشت



ماهي كه آفتاب، ازو نور مي گرفت

جز ابر خشك ديده به سر سايبان نداشت



داني چرا ز آل پيمبر كشيد دست

نقشي دگر به كار ستم، آسمان نداشت



تنها زمين نداشت به سر دست، از فلك

پايي به عزم پيش نهادن، زمان نداشت



يكسر به خاك ريخت، گل و غنچه شاخ و برگ

آمد، ولي ز باغ نصيبي خزان نداشت



داني به كربلا ز چه او را عدو نكشت؟

تا كوفه زنده ماندن او را گمان نداشت



از تب ز بس كه ضعف بر او چيره گشته بود

مي خواست بگذرد ز سر جان، توان نداشت



يك آسمان ستاره به ماه رخش، ز اشك

مي رفت، يك ستاره به هفت آسمان نداشت



در تركش دلش كه دو صد تيره آه بود

مي برد و: غير قامت زينب كمان نداشت