يكي از حساسترين موارد خدمت و ياري و بروز مودت و دوستي، حضور در مشهد سيدالشهداء و بيتوته ي يك شب در كربلا و درك زيارت مخصوصه ي آن حضرت است، كه از ساعت حركت بلكه از نيت تشرف به عتبه ي مقدسه ي او تا بازگشت از آن ساحت مقدس، قدم به قدم تهذيب نفس و تكامل روح بذل مال و جان در راه دوستي


و فداكاري سيدالشهداء است.

مخصوصا كه اين مودت و بروز محبت در اربعين باشد كه چهل روز از روز شهادتش گذشته، و آن روز بارزترين روز تأسف بر اين فاجعه ي عظمي مي باشد و بهترين مظاهر نصرت و ياري دين است، چه اين شعار رمزي است كه از نشانه هاي مؤمن و مظهر ايمان قرار گرفته است، و تأسف از مافات است كه چگونه نبوديم در روز عاشورا برابر چشمش جانبازي و فداكاري كنيم، و هم اكنون با كمال تأثر و تأسف به مزارش حاضر شده، با خضوع و خشيت، از دل سوزان و اشك ريزان دعوت حقيقت او را اجابت مي كنيم و برابر دشمنان و بد انديشان از او دفاع مي نمائيم.