ابن قولويه در «كامل الزياره» و شيخ طوسي در «مصابح المتهجد» از حضرت امام محمد باقر و امام جعفر صادق «عليه السلام» روايت مي كند كه فرمودند:

من زار الحسين يوم عاشورا حتي يظل عنده باكيا لقي الله يوم القيامة بثواب ألفي ألف حجة و ألفي ألف عمرة و غزوة و كان كمن زار الله في


عرشه و كمن استشهد مع الحسين حتي يشاركهم في منازلهم و لا يعرف الا في الشهداء الذين استشهدوا معه.

فرمودند: كسي كه زيارت كند روز عاشورا امام حسين را، و تا سايه مي افتد نزد قبر او گريان باشد، ملاقات مي كند خدا را روز قيامت با ثواب هزار هزار حج و هزار هزار عمره و غزوه و او مثل كسي است كه خدا را در عرش زيارت كرده باشد، و مانند كسي است كه در مقابل حسين شهيد شده باشد، و شركت داشته باشد در منازل آنها، و چنين كسي شناخته نمي شود مگر در صف شهدائي كه با حسين شهيد شده باشند.

اين مقام و منزلت و جاه و مرتبت زائر حسين روز عاشورا موجب روشني چشمها و بيداري دلها مي گردد.

هيچ شگفتي و عجيبي ندارد كه زائر حسين چون شهيد مقابل حسين باشد چه منظور از اين قيام تكامل نفساني بود، وقتي زائر معرفت به حال امام يافت و اوامر او را اجرا كرد و از نواهي آنها انصراف حاصل نموده، همان فداكاري را كرده؛ چنانچه جابر بن عبدالله انصاري كه نتوانست در صف شهداي به خون غلطيده باشد، در صف زائرين با معرفت قرار گرفت و در زيارت اربعين عرض مي كند:

انا قد شاركناكم فيما أنتم عليه.

ما در آنچه به شما رسيد شريك هستيم.

عطيه كه راهنماي جابر نابينا بود، تعجب كرد و پرسيد: اين چه سخن است اي صحابه ي پيغمبر؟ جابر گفت: خودم از پيغمبر شنيدم كه فرمود:

من أحب عمل قوم شاركهم في عملهم.

هر كس عمل قومي را دوست دارد و آرزو كند كاش با آنها بود، شريك آنها در اجر و ثواب خواهد بود.


و من با همان نيتي بودم كه حسين «عليه السلام» براي آن قيام كرد و اصحاب او به پيروي نيات مقدس او فداكاري كردند تا شهيد شدند.