ياران ابي عبدالله «عليه السلام» و اصحاب سيدالشهداء چون خبر حركت حسين را شنيدند و امام هم خائفا يترقب از مدينه بيرون آمد، آنها بدون زن و بچه، به ياري حسين


«عليه السلام» شتافتند، مگر سه نفر كه چون شنيدند حسين «عليه السلام» با اهل بيت مهاجرت و مسافرت كرده، با زن و فرزند به ياري او آمدند:

اول: جنادة بن حرث سلماني بود كه چون كشته شد، زنش پسر خود را امر كرد به ياري حسين «عليه السلام» بشتابد، اين جوان آمد اجازه ي جنگ خواست، امام «عليه السلام» امتناع فرمود كه شايد مادرش خشنود نباشد، عرض كرد: مادرم مرا تكليف كرد كه فداكاري كنم! و حضرت به او اجازه دا.

دوم: عبدالله بن عمير كلبي بود كه از بئر الجعد به طرف امام حسين «عليه السلام» شتافت، زنش او را سوگند داد كه همراه ببرد، عبدالله با تمام اهل بيتش كوچ كرد تا به حسين «عليه السلام» پيوست، زنان حرم او به حرمسراي ابي عبدالله ملحق شدند.

اين مرد صحابي كه براي جنگ خارج شد، مادرش او را تشجيع كرد؛ چون كشته شد، زنش به بالين او آمد ايستاد و به شوهر مي گريست كه آن زن را نيز كشتند.

سوم: مسلم بن عوسجه بود كه با عيالش به طرف كربلا آمدند، و آن زن خدمت زينب «عليهاالسلام» بود.