«أم حسبت أن أصحاب الكهف و الرقيم كانوا من آياتنا عجبا...»

تا آخر آيه ي 30 كه مي فرمايد: «ان الذين آمنوا و عملوا الصالحات انا لا نضيع أجر من أحسن عملا».

اين داستان كه از شگفتيهاي آيات الهي است در غالب تفاسير نقل شده است.

شيخ طوسي در «تبيان» [1] در ذيل سوره ي كهف، شيخ طبرسي در «مجمع البيان»، و ابوالفتوح رازي و طبري در تفسير خود نقل كرده اند. محمد بن جرير طبري در تاريخ خود و دميري در «حيوة الحيوان» در ذيل كلمه ي كلب، و مجلسي در «بحار» [2] نوشته.

در كتب عهد عتيق و كتب سرياني و كشفيات اروپائيها نيز اين داستان را عينا با همان بيان كه در قرآن فرموده نقل كرده اند، كه در كتابخانه هاي اروپا به زبان سرياني كتابي به نام: (Actedes Jaunts etnartyrs) در لايپزيك چاپ شده، وپل بهجان ايراني با زحمات زياد از كتابخانه هاي اروپا و آسيا جمع آوري كرده است، و يوسف بنيان ترجمه به فارسي كرده، و در السنه ي مختلفه ي شرقي و غربي نقل شده. و چون به پيشگاه قرآن عرضه شود، تقريبا همان حقايق تاريخي قرآن است. [3] .

[1] ج 1، ص 455.

[2] ج 5، ص 366.

[3] اول کسي که اين داستان را نگاشته مورخ يوناني 504 - 539 مي‏باشد، پس از آن اسقف الهي نويسنده‏ي تاريخ فرانکها در 790 - 828 نقل کرده و سپس نويسنده‏ي داستان 122 قديس با افسانه آميخته و برخي به نام داستان خفتگان نوشته‏اند.

پرفسور از لوگريستنس در کتاب خود «ايران در زمان ساسانيان» ذکر کرده است.