يكي از مفاخر زنان عالم، فاطمه دختر امام حسين «عليه السلام» است كه داراي مقام علم و تقوا و زهد و فضيلت بوده، در مهد ولايت و سيادت تربيت شده است، اصحاب رجال نوشته اند:

فاطمه دختر حسين بن علي، زني جليلة القدر، عظيمة الشأن، عالية المكان بود و شاهد تمام جريان واقعه ي كربلا بود، و حسن مثني او را گرفت. و گفته اند كه: او شباهت تام از كردار و گفتار و منطق به فاطمه ي زهرا «سلام الله عليها» داشته، و قائم الليل و صائم النهار بود، و روايات بسيار از پدرش و از برادرش حضرت سجاد «عليه السلام» نموده. فرزندانش عبدالله و ابراهيم و ام جعفر، فرزندان حسن مثني بوده اند. ترمذي و ابوداود و نسائي در سند خود و ابن ماجه قزويني و ابن حجر عسقلاني از او نام برده اند.

بخاري در كتاب «الجنائز» و ابن حيان او را توثيق كرده و نوشته اند وفات او در سال 110 رخ داده. يافعي در «مرآة الجنان» صفحه ي 243 و ابن عماد در «شذرات» صفحه ي 139 جلد 1 و ابن حجر در «تهذيب التهذيب» رحلت او را در حدود 90 نوشته اند.

تولد حضرت فاطمه سال 30 هجري بود، و او در كربلا سي ساله بوده است، و هفت سال قبل از خواهرش سكينه فوت او را نوشته اند. خلاصه تذهيب الكمال ص


425- اسعاف الراغبين - حشايه نور الابصار ص 202 - تهذيب التهذيب ابن حجر ص 446 ج 12 به نقل الحسين المقرم ص 205.

فاطمه از سكينه بزرگتر بود، و داراي مقام شعر و ادب و جلالت و نبالت شأن بود. [1] .



رأت شماتة العدو فيها

و صنعه ما شاء في أخيها



رأت عنا اسرا هوانا ذلا

ظلما جفا حور اسبا بالثكلا



و ان من أدهي الخطوب السود

وقوفها بين يدي يزيد