چو از ميدان گردون چتر خورشيد

نگون چون رايت عباس گرديد



تجيري نيلي اين زال مجدر

كشيد از بهر ستر آل حيدر



بتول دومين ام المصائب

چو خود را ديد بي سالار و صاحب



بر ايتام برادر مادري كرد

بنات النعش را جمع آوري كرد



شفا بخش مريضان شاه بيمار

غم قتل پدر بودش پرستار



شدندي داغداران پيمبر

درون خيمه ي سوزيده ز اخگر



به پا شد از جفا و جور امت

قيامت بر شفيعان قيامت



غنوده شير حق در بيشه ي خاك

دل علم لدني گشته صد چاك



شبي بگذشت بر آل پيمبر

كه زهرا بود در جنت مكدر



شبي بگذشت بر ختم رسولان

كه از تصوير آن عقل است حيران



ز جمال و حكايتهاي جمال

زبان صد چو من ببريده و لال



ز انگشت و ز انگشتر كه بودش

بود دور از ادب گفت و شنودش



(شيخ عبدالحسين تهراني)