سيف فرزند حرث بن سريع بن جابر الهمداني جابري، مالك بن عبدالله بن سريع بن جابر الهمداني جابري.

سيف و مالك دو نفر جابري و هر دو پسر عمو و برادر مادري يكديگر بودند، از كوفه به طرف ابي عبدالله «عليه السلام» رفتند،: شبيب غلام آنها با ايشان همراه بود داخل لشكر حسين شدند و جنگيدند تا كشته شدند.

ارباب مقاتل مي نويسند: چون حسين را روز دهم به آن حال غربت ديدند، به سوي آن حضرت آمدند و مي گريستند، امام فرمود: اي پسران دو برادر! چه باعث گريه ي شما شده؟ به خدا سوگند اميد دارم كه پس از ساعتي چشمان شما روشن شود، عرض كردند: خداوند ما را فداي كند، به خدا قسم بر خودمان گريه نمي كنيم بلكه به حال غربت و مظلوميت تو مي گرييم و تأسف مي خوريم كه بيش از جان خود چيزي نداريم فدا كنيم. حضرت فرمود: خداوند به شما در مقابل اين مواسات جزاي پرهيزكاران نصيب فرمايد. آن دو عموزاده با هم به ميدان رفتند، به يمين و يسار حمله كردند و پس از جنگي رو به خيمه ي سلطنتي كرده گفتند:

السلام عليك يابن رسول الله، امام فرمود: و عليكما السلام و رحمة الله و بركاته، و هر دو به شهادت رسيدند. [1] .

اين دو مرد فداكار، پسر عمو و برادر مادري بودند. از كوفه به طرف امام حسين «عليه السلام» آمدند، و شبيب غلام آنها هم با ايشان همراه بود. روز عاشورا به گريه افتادند، سيدالشهداء فرمود: چه چيز سبب گريه ي شما شده، اميدوارم ساعتي نگذرد كه ديدگان شما روشن گردد، گفتند: به خدا قسم براي خود گريه نمي كنيم، بلكه براي حالت غريبي تو گريه مي كنيم.