ابوخالد عمرو از بزرگان اشراف كوفه بود، در دوستي اهل بيت خلوص كامل داشت، او با مسلم قيام كرد. چون اهل كوفه خيانت كردند، او پنهان شد. و چون خبر قتل قيس بن مسهر را شنيد، فهميد كه حسين «عليه السلام» حركت كرده، با غلامش سعد و مجمع بن عائذ و پسرش جناده به طرف امام حسين از كوفه، شبانه بيرون رفتند و طرماح بن عدي طائي را راهنما و بلد راه قرار دادند، از بيراهه در عذيب هجانات بالاي كوفه 4 ميلي قادسيه به حسين «عليه السلام» پيوست.

ابومخنف مي نويسد: حر آنها را ديد، به حسين «عليه السلام» گفت: اين چند نفر از كوفه آمده اند جزو اصحاب شما نيستند، من بايد آنها را زندان كنم يا به كوفه برگردانم. حسين فرمود: اينها ياوران من هستند، و تو قول دادي تا خبري از جواب نامه نرسد، متعرض من و دوستان من نباشي. حر متعرض آنها نشد.

همين مورخ اضافه مي كند كه: چون بناي جنگ شد، قبل از همه، همين اصحاب شروع به جنگ كردند و لشكر ابن زياد آنها را متفرق نمودند. عباس به كمك آنها رفت، باز هم به كمك هم به لشكر حمله كردند، و همه در يكجا شهيد شدند.