يكي ديگر از نكات مورد توجه اين بود كه بايد پرچم به دست اشجع ناس جسما و روحا سپرده شود، تا در تشكيلات نظامي، فرمانده ي كل، زير پرچم قرار گيرد. و سرنگون شدن پرچم به فتح و ظفر جبهه غالب تمام مي شد، و لذا بيشتر از هر چيزي در جنگها مي كوشيدند پرچم دار را بكشند و پرچم را سرنگون كنند. در جنگ صفين حضرت اميرالمؤمنين «عليه السلام» فرمود:

و لا تميلوا براياتكم و لا تزيلوا و لا تجعلوها الا مع شجعانكم فان المانع للذمار و الصابر عند نزول الحقايق هم أهل الحفاظ. و اعلموا ان أهل الحفاظ هم الذين يحفون براياتكم و يكتفونها و يصيرون حفافيها و أمامها و وراءها و لا يضيعونها، لا يتأخرون عنها فيسلمونها و لا يتقدمون عنها فيفردونها. [1] .

پرچمداران بسيار مراقبت حفظ پرچم را داشتند، و حتي حاضر بودند خودشان كشته شوند ولي پرچم را نگذارند سرنگون شود. بزرگترين ننگ براي شخص اين بود كه پرچم را سرنگون كند و نتواند حفظ نمايد.



لا عيب فيهم غير قبضهم اللواء

عند اشتباك السمر قبض ضنين



پيغمبر اسلام «صلي الله عليه و آله و سلم» در تمام جنگ هاي اسلام پس از حمزه پرچم را به


دست اميرالمؤمنين «عليه السلام» داد و هيچ وقت پرچم از دست او معوج و كج و سرازير نشد، همه جا فتح و فيروزي در سايه ي شمشير پرچمدار نصيب مسلمين مي گرديد.

حضرت علي از 25 سالگي پرچمدار بود، و چنان قدرت و شجاعت و قوت بازو را نشان داده بود كه قتالين عرب از او بر خود مي لرزيدند. در روز جنگ احد براي تقرب قبيله ي بني عبدالدار پرچم را به دست مصعب بن عمير داد و او كشته شد، پرچم را به دست علي «عليه السلام» سپرد، ديگر اين پرچم سرنگوني نديد تا اسلام جهانگير شد. دشمن هم پرچم را به دست قهرمان ترين افراد مي داد مانند: طلحة بن ابي طلحه، عمرو بن عبدود، و هر دو در پيشگاه علي «عليه السلام» به زانو در آمدند تا فرمان منصب:



لا سيف الا ذوالفقار

و لا فتي الا علي



بر دوش اميرالمؤمنين نصب گرديد. [2] .

اين پرچم پس از جنگ هاي اميرالمؤمنين بيست و پنج سال در خانه ي علي «عليه السلام» آرام بود، تا در جنگ جمل به دست محمد بن حنفيه افراشته شد، و حضرت امير فرمود: اين پرچم رسول خدا است و اين لشكر جند الله است. و قيس بن سعد بن عباده گفت:



هذا اللواء الذي كنا نحف به

مع النبي و جبرئيل لنا مددا



ما ضر من كانت الأنصار عيبته

أن لا يكون له من غيرها أحدا



قوم اذا حاربوا طالت أكفهم

بالمشرفية حتي يفتحوا البلدا



در روز صفين لشكر معاويه پرچم خود را به چند دست داد، و هر كس پرچمدار مي شد به دست علي كشته مي شد، ديگري پرچم را دست مي گرفت تا نزديك تلاشي و شكست متوسل به حيله شدند ولي پرچمدار علي مانند كوه پابرجا ايستاد و پرچم را


حفظ كرد. [3] .