ابوجعفر محمد بن جرير طبري نوشته: سويد پيرمردي شرافتمند و عابد بود، او قهرماني شجاع و دلاوري جنگجو و مجرب بود. ابومخنف گويد مي نويسند: ضحاك بن عبدالله المشرقي خدمت امام حسين «عليه السلام» آمده سلام كرد، حضرت او را به ياري طلبيد، او عرض كرد: موقعي تو را ياري خواهم كرد كه براي تو ياوري نباشد، حضرت به همين قدر از او خشنود شد.

ابن سعد به تيراندازان لشكر خود امر كرد ياران حسين را تيرباران كنيد، اسبان آنها را پي نمائيد كه فرار نكنند. ضحاك اسب خود را در خيمه گاه مخفي كرد، و چون ياران كشته شدند و جز همين سويد و بشر بن عمرو الحضرمي ياوري باقي نمانده بود، ضحاك از امام حسين «عليه السلام» اجازه ي فرار خواست، امام فرمود: چگونه فرار مي كني؟ عرض كرد: اسب خود را مخفي كرده ام و به او زخمي رسيده، سوار مي شوم و نجات خواهم يافت، حضرت فرمود: خود داني! ضحاك سوار اسب شده فرار كرد.

بشر بن عمرو كشته شد، سويد پيش رفت و جنگيد تا مجروح شد و به رو درافتاد، دشمن گمان برد او كشته شد. چون حسين شهيد شد، او شنيد مي گويند: حسين كشته شد، برخاست و با خنجري كه در كمر داشت با دشمن به جنگ پرداخت تا


عروة بن بكار تغلبي و زيد بن ورقاء الجهني او را بكشتند. [1] .