شمر چون به زمين كربلا رسيد و عمر بن سعد او را از امارت محروم داشت، با اماني كه از ابن زياد گرفته بود آمد عقب خيام با صداي بلند فرياد زد: أين بنوأختنا؟ أين العباس و اخوته؟ اباالفضل اعتنائي به او نكرد، امام «عليه السلام» فرمود: اگر چه فاسق است پاسخ او را بدهيد، عباس رفت فرمود: چه مي گوئي و چه مي خواهي؟ شمر گفت: شما خواهرزاده هاي من هستيد و در امان مي باشيد، بي جهت خود را به كشتن ندهيد و اطاعت كنيد يزيد را.


فقال العباس: لعنك الله و لعن أمانك أتؤمننا و ابن رسول الله لا أمان له [1] و تأمرنا أن ندخل في طاعة اللعناء و أولاد العناء حاشا و كلا.