حر بن يزيد رياحي از اينجا تغيير رويه داد و مانع حركت حسين شد، نينوا نه آب داشت و نه آبادي. در مجله المقتبس مي نويسد: قراء طف زمان حضرت صادق «عليه


السلام» عمران و آباداني يافت. [1] .

سيدالشهداء فرمود: تو گفتي ما برگرديم نه به مدينه و نه به كوفه، اينك چه مي گوئي؟ حر گفت: نامه ي ابن زياد مرا مأمور سختگيري به تو كرده، امام فرمود: بگذار ما در يكي از اين آباديها كه نزديك است فرود بيائيم، حر حاضر نشد گفت: اين مرد جاسوس ابن زياد است، و هر چه بگويم و عمل كنم خبر خواهد داد.

زهير بن قين پيش آمد گفت: به خدا قسم آينده ي مشكلتري داريم، اگر اجازه دهي با اين جميعت جنگ كنيم براي ما آسانتر از جنگ با گروهي كه بعد خواهند آمد، امام حسين فرمود: من ميل ندارم در جنگ پيشقدم شويم، زهير بن قين گفت: پس بيائيد به اين آبادي نزديك پناه بريم، زيرا هم نزديك است و هم لب فرات است و پناهگاه خوبي است، اگر درصدد جلوگيري برآمدند با آنها مي جنگيم كه جنگ با آنها آسان تر است از گروهي كه خواهند آمد.

همان وقت كه مي خواست از كوفه منصرف شود و به عراق برود، در سر دوراهي فرمود:

الحمدلله و ما شاء الله و لا قوة الا بالله خط الموت علي ولد آدم مخط القلادة علي جيد الفتاة و ما أولهني الي أسلافي. [2] .

سيدالشهداء «عليه السلام» فرمود: نام اين آبادي چيست؟ گفتند: آن را «العقر» نامند، اين كلمه بر امام خوش نيامد و قبول نفرمود، فقال «عليه السلام»: نعوذ بالله من العقر [3] ،


گفتند: خوب است كوچ كنيم، در كربلا فرود آئيم. قبول فرمود و حركت كرد و به طرف كربلا پيش رفت، و هر چه حر و يارانش در مقام مخالفت برآمدند مقاومت كرد تا آنكه روز چهارشنبه غره ي محرم سال 61 يا صبح پنجشنبه دوم به كربلا رسيدند.

چون در آن سرزمين رسيد فرمود: نام اين زمين كجاست؟ گفتند: كربلا! فرمود: فرود آئيد و خيمه و خرگاه برپا كنيد كه اينجا سرزمين شهادت و قتلگاه ما و همراهان ماست.