اخيرا ملل اروپائي فصلي براي تاريخ باز كرده و از آن در احوال ملل گذشته روي ظروف غذاخوري و ابنيه و البسه ي آنها قضاوت مي كنند.

اسلام اين مدنيت و فرهنگ را در سيزده قرن پيش به حد كمال داشته كه هم اكنون ميراث مسلمين است كه به ملل راقي كنوني رسيده است.

يكي از امور مورد توجه مورخ وضع داخلي زندگي اشخاص است كه به روحيه ي عمومي آنها به همين وسيله قضاوت مي كردند.

سادگي يا تجمل زندگي از سفره و ظروف غذاخوري آنها معلوم مي شود، در صدر اسلام اساسا زندگي بي آلايش بوده، درست به عكس امروز كه در يك سفره صد پارچه ظرف مي آورند. و مسلما غذاهاي سابقين مطبوع تر و مفيدتر و بي خسران تر بوده، نظري به امراض كنوني مدعاي ما را ثابت مي كند.

باري حسين بن علي «عليه السلام» ظروف چوبي و قدح از پوست كدو داشته اند كه در آن غذا مي خوردند.


ابن اثير مي نويسد: قدحهاي نقره نشان هم داشتند كه استعمال مي كردند و معروف به قدحهاي «ورسي» بوده، ظاهرا كار اروپا و فرانسه آن روز بوده كه هديه براي امام فرستاده بودند. و بودن قدحهاي نقره نشان از چوب يا فلز يا مواد ديگر منافي قدحهاي چوبي نيست زيرا دستگاه پهناور سيدالشهداء كه اكثرا بيش از شصت نفر در سفره ي او از اهل بيت و بني هاشم حاضر بودند همه قسم ظروف داشتند، و اين قدح طلا و نقره نبوده كه غذا در آن مسموم شود و نهي از استعمال آن شده باشد، و حاشا و كلا كه منكري در خانه ي حسين عمل گردد. [1] .

ابن حجر مي نويسد: ظروف نقره و طلانشان نيز داشتند كه در آن مي آشاميدند و مي خوردند، و حسين «عليه السلام» شرب آب را در ظروف نقره نشان جايز مي دانست. [2] .