وي نيز جوان مردي است كه دعوت به خدا را با شهادت همراه داشت. نامش يزيد است، ولي نه آن يزيد. نام پدرش زياد است، ولي نه آن زياد. كنيه ي وي ابوشعثاء، است. مردي بزرگوار و دلير بود و از سران عشيره كنده و از چابك سواران قوم به شمار مي رفت. براي ياري حسين، از كوفه به سوي حجاز شد. در راه عراق به آرزوي خود رسيد و به ديدار حسين نايل گرديد.

ابوشعثاء در خدمت حسين بود كه حر نيك فرجام، راه را بر حسين ببست. ابوشعثاء، ناظر گفت و گوهاي حر با حسين بود. دمي كه فرستاده ي امير كوفه به سوي حر برسيد، ابوشعثاء وي را بشناخت و دانست كه هر دو از يك تيره اند و هر دو از عشيره ي كنده هستند.

ابوشعثاء، بدو گفت: تو مالك بن نسر نيستي؟!

گفت: آري.

ابوشعثاء: بميري و زنده نباشي! آيا مي داني چه مي كني؟!

مالك: آري، مي دانم چه مي كنم. امامم را اطاعت مي كنم. به بيعتم وفا دارم. ابوشعثاء: پروردگارت را عصيان مي كني و خود را هلاك ساخته كه امامت را اطاعت مي كني! و ننگ اين جهان و آتش دوزخ را براي خود مي خري! آيا سخن خداي را در قرآن نشنيده اي؟

«و جعلناهم ائمة يدعون الي النار و يوم القيامة لا ينصرون؛ [1] .

اماماني هستند كه مردم را به آتش دوزخ دعوت مي كنند. اينان، روز قيامت، يار ندارند».

مالك دعوت ابوشعثاء را نپذيرفت و به راه خطا رفت و اطاعت امامش يزيد را برگزيد. ابوشعثاء نيز به راه خدا رفت؛ اطاعت حسين را برگزيد و شهادت يافت.

روز شهادت سه گونه نبرد كرد: نخست سواره جنگيد تا اسبش را پي كردند. و چون تيراندازي توانا بود، بر دو زانو روي زمين نشست و تيراندازي كرد. صد چوبه ي تير در تيردان


داشت، به سوي دشمن بينداخت، به جز پنج تير، بقيه بر هدف نشست. هنگام تيراندازي، حسين او را مي نگريست و در حق وي دعا مي كرد:

«بار خدايا! تيرش را به هدف برسان و پاداش وي را بهشت قرار بده».

تيرها كه ته كشيد، با شمشير بر سپاه يزيد بتاخت، رجز مي خواند، نبرد مي كرد، فرياد مي كشيد: من ياور حسينم، از عمر سعد بيزارم. جهاد كرد و تلاش كرد و نبرد كرد، تا به مقام عالي شهادت رسيد.