اسلم، از تركان بود و در خدمت حسين قرار داشت. وفاداري كرد و از حضرتش جدا نشد تا در شهادت گاه كربلا، به شهادت رسيد. حسين را ديدند كه خود را به كشته ي شهيد رسانيد، وقتي كه از وي رمقي باقي مانده بود، و با چشم حسين را مي نگريست. پيكر اسلم را در آغوش گرفت و صورت به صورتش نهاد. شهيد، لبخندي زده گفت: كيست مانند من؟! پسر پيغمبر، گونه اش را بر گونه ام ميگذارد. سپس جان داد.

شهادت كده ي كربلا، لبريز از مهر است، حسين مهر است، سربازانش همگي مهرند و


عشاق اويند. حسين، بر دشمنانش مهر بود، چنان كه بر دوستان مهر بود.

آري حسين فرزند «رحمة للعالمين» بود.

آيا پاداش چنين مردي اين بود؟! وه كه بشر، چقدر نمك به حرام است!