سخنان روشنگرانه ي امام (ع) موجي از نفرت و خشم را در طبقات مردم به وجود آورد. صداي ضجه و شيون اهالي شام حكومت اموي را درمانده كرد، يزيد بخوبي دريافته بود كه علي رغم آن همه توجه و رسيدگي به مردم شام [1] ، امنيت و ثبات سلطنت او هم اكنون از سوي آنان در معرض خطر جدي است. لذا چاره اي نيافت جز اينكه اجازه دهد خاندان پيامبر براي شهداي كربلا به عزاداري بپردازند.

خاندان وحي تا هفت روز مراسم سوگواري برگزار كردند و تمامي زنان شامي و قريشي در تعزيت آل محمد شركت مي كردند. [2] . شهر يكسره ماتم گرفته بود و هيچ كوي و برزني نبود مگر آنكه بانگ شيون از آنجا برمي خاست، شهري را كه تا ديروز با پارچه هاي رنگين زينت كرده بودند يكپارچه سياهپوش شده بود، يزيد دستور داد منزلي نزديكي قصر حكومتي تجهيز شود زنان پرده نشين بني اميه به جمع عزاداران پيوستند و فرياد واحسيناه سر دادند، و لباسها و زيورهاي خود بيرون افكندند. [3] .

رفتارها و خوش زبانيهاي فرزندان حرم حسين بن علي بر حرارت حزن حسينيان مي افزود، روياهاي حيرت انگيز، و بيانات آهنگين و حزن آور جانها را به آتش مي كشيد، در يكي از شبهاي سوگواري دختري سه يا چهار ساله از امام حسين (ع) آسيمه سر از خواب بيدار شد و پرسيد: پدرم كجاست؟ او را در خواب ديدم كه سخت پريشان بود. صداي شيون كودكان و بانوان آل محمد برخاست و شيون و فغان به آسمان بلند شد، يزيد با صداي شيون از خواب بيدار شد و پرسيد: چه خبر است؟ پاسخ دادند: دختر كوچكي از حسين پدرش را در خواب ديده و او را مي طلبد! يزيد دستور داد سر پدرش حسين را ببرند و در كنار او قرار دهند و مأموران سر آن


حضرت را كه در طشتي قرار داده بودند و روانداز بر آن كشيده بودند در مقابل دختر امام (ع) نهادند، او به آرامي سرپوش را برداشت و با ديدن سر پدر گفت: اي پدر! چه كسي تو را به خون خضاب كرد؟! اي پدر! چه كسي رگهاي گلوي تو را بريد؟! اي پدر! چه كسي مرا در كودكي يتيم كرد؟! اي پدر! بعد از تو به چه كسي پناه ببرم؟! اي پدر! يتيمان تو را چه كسي بزرگ خواهد كرد؟! اي پدر! چه كسي انيس اين زنان و اسيران است؟!... اي پدر! اي كاش من فدايت شده بودم!! اي پدر كاش نابينا بودم [چشمانم اين وضعيت را نمي ديد] اي پدر! اي كاش در خاك آرميده بودم و محاسن به خون خضاب شده ات را نمي ديدم. [4] آنگاه لبهاي خود را بر لبهاي پدر نهاد آنچنان شديد گريه كرد تا از هوش رفت و هر چه تلاش كردند به هوش نيامد و تا هميشه در شام ماند. [5] .