بعد از رفتن كوفيان عده اي از قبيله ي بني اسد قصد تجهيز و تدفين شهداي كربلا را كردند، اما چون هيچ كدام سر بر بدن نداشتند و لباس بسياري از آنها ربوده شده بود قابل شناسايي نبودند. آنها متحير مانده و به دنبال چاره اي بودند كه امام سجاد (ع) به ياري آنها شتافت و به دفن بدن مطهر امام (ع) اقدام كرد.

امام (ع) در حالي كه بشدت مي گريست فرمود:

«طوبي لارض تضمنت جسدك الطاهر، فان الدنيا بعدك مظلمة و الاخرة


بنورك مشرقة، اما الليل فمسهد و الحزن فسرمد، او يختار الله لاهل بيت دارك التي انت بها مقيم و عليك مني السلام يابن رسول الله و بركاته.»

«آفرين بر سرزميني كه پيكر طاهر تو را در خود گرفته است، دنيا پس از تو تاريك و آخرت به نور تو روشن است، ديگر شبها خواب ندارم و اندوه مرا پاياني نيست، تا اينكه خداوند خاندان تو را به تو ملحق سازد و در سراي تو جاي دهد، سلام من بر تو اي رسول خدا، و رحمت و بركات خدا بر تو باد.»

سپس روي قبر نوشت:

«هذا قبر الحسين بن علي بن ابي طالب الذي قتلوه عطشانا غريبا.»

آنگاه علي اكبر را در پايين پاي امام (ع) به خاك سپرد و پس از آن شهدا را در نزديكي هم دفن كرد و در اين راه بني اسد همراهي كردند. [1] .

امام (ع) در هنگام دفن عباس بن علي نيز بشدت گريست و فرمود: بعد از تو خاك بر سر دنيا باد اي ماه بني هاشم، بر تو درود مي فرستم و رحمت و بركات خداوند را برايت درخواست مي كنم. [2] در مجموع به نظر مي رسد اجساد مطهر شهداي كربلا شب دوازدهم دفن شده باشند. [3] .