[1] حياة الامام الحسين، ج

3، ص 282، ابو علي سلامي مي‏نويسد، که حسين (ع) در قالب سروده‏اي درس شجاعت و معرفت و هدايتي با دوام را براي هميشه به يادگار گذاشت، وي مي‏نويسد امام فرمود: اگر دنيا گرانبها به حساب آيد، حقا که خانه و پاداش الهي عالي‏تر و شريف‏تر است، اگر بدنها پديد آمده‏اند تا عاقبت بميرند، پس کشته شدن با شمشير در راه خدا برتر است. اگر روزيها تقسيم شده و مقدر است پس حريصانه در پي روزي نبودن زيباتر است و چنانچه گردآوري اموال براي آن است که سرانجام به ديگران سپرده شود، چرا انسان در بذل آن بخل ورزد. مقتل الحسين، ج 2، ص 32.

فان تکن الدنيا تعد نفيسة

فان ثواب الله أعلي و أنبل‏

و ان يکن الأبدان للموت انشأت

فقتل امري‏ء، بالسيف في الله أفضل‏

و ان يکن الارزاق قسما مقدرا

فقلة سعي المرء في الکسب أجمل‏

و ان تکن الأموال للترک جمعها

فما بال متروک به المرء يبخل‏

امام حسين (ع) در قالب سروده‏اي بلند در ميان مقام آل عصمت و افشاي حقايق انکارناپذير صاحب غدير حضرت اميرالمؤمنين و استيضاح و توبيخ بني‏اميه و پيمان‏شکنان حرفه‏اي سخن گفت، شگفتا آن همه سپاهي آماده‏ي وارد کردن آخرين ضربت بر اردوگاه توحيد بودند اما ابتکار عمل آنچنان در قبضه‏ي مديريت و رهبري حکيمانه‏ي حسين بن علي است که گويي در فضاي آرام و بر منبر مسجد براي مسلمانان سخن مي‏گويد! کدام قلم و کدام تفسير و کدام انديشه مي‏تواند عظمت روح و ژرفاي انديشه‏ي حسيني را به تصوير کشد و بيان کند؟! حسين براي احياي آيين محمد (ص) آمده بود و ساعات واپسين دهم محرم الحرام درس تفسير کلام نبوي بود که ساليان گذشته فرموده بود: حسين مني و انا من حسين. پيامبر در پيکر حسين و حسين بر رسالت پيامبر، و کوفيان در هيئت نمايندگان تمامي قبايل باطل همه‏ي روزگاران و عبيدالله و عمر بن سعد نمايندگان دارالندوه جاهليت بني‏اميه رو در روي يکديگر ايستاده بودند؛ با اين تفاوت که آن روز پيامبر خديجه را در حرم پاک خود ياور و غمگسار مي‏ديد و امروز زينب پاسدار خيمه‏گاه توحيدي حسين است. آن روز پيامبر علي را در طواف جان افلاکي خود مشاهده مي‏نمود ولي امروز حسين تنهاي تنها در طواف علي و غدير زير سايه‏ي شمشيرها و سر نيزه‏ها منادي توحيد است. او با مخاطب قرار دادن دشمنان علي که بغض اميرالمؤمنين را سبب جنگ امروزين خود مي‏ناميدند. الامام الحسين و اصحابه، ص 306، فرمود: اين قوم از ديرباز به [ايمان] پاداش خداوندي کفر مي‏ورزيدند و از پروردگار حق و انس رويگردان شدند. از گذشته‏ها و از سر حسادت با علي (ع) و فرزندش حسن (ع) که نيک سيرت بود، و پدر و مادرش که کريم بودند، جنگيدند و با خود گفتند: هم اکنون اجتماع کنيد تا با حسين جنگ نماييم.

فرياد از اين قوم فرومايه که خود را براي [بر عليه] اهل حرم خدا و رسول خدا مجتمع کردند تا خشنودي آن ملحدان [بني‏اميه] را فراهم آوردند. در ريختن خون من از خداوند ترسان نشدند و براي خوشايند عبيدالله، زاده‏ي کافران، و براي [رضايت] ابن‏سعد که با سپاهياني همانند بارانهاي سيل‏آسا خصمانه آهنگ مرا کرده است! نه بدان علت گناهي کرده باشم، الا افتخار نسبتم به روشنايي آن دو ستاره‏ي هدايت: به علي که پس از پيامبر (ص) بهترين مردم است و به رسول خدا که پدر و مادرش از قريش است [بدانيد] برگزيده‏ي بندگان خدا - پس از جدم پدر من علي است. و من فرزند آن دو برگزيده‏ي الهي هستم، [آري] نقره‏اي از طلا برآمده پس من آن نقره و زاده‏ي آن دو طلا هستم - چه کسي در ميان مردم وجود دارد که جدي همانند جد من و با اينکه پدري چون پدر من داشته باشد؟ همانا من فرزند آن دو ماه تابان هستم. مادرم فاطمه‏ي زهرا و پدرم شکننده‏ي کفر در بدر و حنين است که از آغاز بلوغ خود، خدا را مي‏پرستيد - با اينکه قريش آن دو بت (لات و عزي) را پرستش مي‏کردند و علي به هر دو قبله نماز گزارد - پدرم آفتاب و مادرم ماهتاب است و من ستاره‏ي و فرزند آن فروزنده‏ام و از آن اوست [علي] افتخار نبرد روز احد که با در هم کوبيدن جناحين سپاه دشمن اندوه دلها را التيام و شفا بخشيد. افتخار نبرد روزهاي احزاب و فتح از براي اوست که در آن [نبرد] مرگ انبوه دشمنان بود - در راه [براي] خدا بگو چه کردند اين امت ناشايسته با آن دو ستاره‏ي نوراني؟ عترت آن پيامبر نيکوکار مصطفي (ص) و خاندان علي (ع) آن دلاور روز نبرد با لشکرهاي عظيم! فاطمه‏ي زهرا مادر من است و پدرم وارث پيامبران و سرور آدميان و جنيان است، هماني است که قهرمانان ميدانهاي احد و حنين را - همين که به ميدان آمدند، در هم شکست و همچنين [او] صاحب [روز] خيبر است، آنگاه که با آن شمشير بران دو لب، بر خيبريان تاخت و [آري] اوست که سپاهيان خونخواه روز حنين را در هم شکست.

چه کسي است که عمويم همانند عموي من جعفر داشته باشد؟ کسي که خدا به او دو بال عطا فرمود: جد من رسول خدا (ص) چراغ هدايت است و پدرم کسي است که برايش دو بار بيعت گرفتند؛ او قهرمان است، آقا و شيربيشه، و شجاع، بزرگوار، بخشنده، و صاحب بازواني تواناست. علي دستگيره استوار دين است، [اوست] آنکه صاحب حوض و نمازگزار بر دو قبله است. او [پدرم] هفت سال در کنار رسول خدا بود در حالي که بر سطح زمين هيچ نمازگزاري جز آنان نبود. از خردسالي بتها را رها کرد و در پرستش بتها [به اندازه] يک پلک بر هم نهادن نيز قريش را همراهي نکرد و پدرم شيربيشه دلاوري بود که نيزه را مصادره و هر ستم پيشه‏اي را همانند شراره‏ي شيران ضربه‏ها مي‏زد و آنان [ستمگران] در حنظلهاي جام مرگ سيراب مي‏شدند. او زري است زاده‏ي زر در کانون زر، نقره‏اي است زاده‏ي نقره و در کانون نقره، پس [بدانيد] تا خورشيد و ماه بر مدار خويش در گردش هستند سپاس او بر ما واجب است که خدا او را به فضيلت و تقوا ويژگي بخشيده است و من هستم درخشنده‏ي فرزند و رخشندگان از آن لحظه که خدايش ويژگي [حيات] بخشيد، بتها را رها کرد و در ستايش خورشيد و ماه برتر آمد و با حمله‏هاي خود مشرک را با همه مترفين در لشکرها نابود کرد.

من هستم فرزند آن چشم و گوش ايمان که بندگان در شرق و غرب عالم به او اعتراف مي‏کنند. ما هستيم اصحاب خمسه‏ي عبا که مالک شرق و غرب جهان هستيم و جبرئيل ششمين [عضو] ماست و نيز خانه‏ي کعبه مشاعر از آن ماست.

و اين گونه که عزت و بزرگواري به ما سرفراز است، آنچنان سرافراز که در شرافت دنيا و آخرت او را بالا مي‏برد.

پس خداوند که آفريدگار بندگان و صاحب مشعرهاست، علي را از ما پاداش نيک دهد که دستگيره‏ي استوار دين، صاحب حوض و عزت بخش حرم خدا و پيامبر علي مرتضي است.

از شکوهمندي اعمال او، صفت حق و باطل، در شرق و غرب عالم از يکديگر جدا شوند.

اوست که در رکوع دو رکعت انگشتري خويش را صدقه داد.

شما اي شيعيان برگزيده‏ي خدا! شادمان باشيد که فردا از حوض کوثر سيمگون او سيراب مي‏شويد اين اوست [علي] که خداوند - پروردگار ما او را درود فرستاد و حسن و حسين را هديه او بخشيد.

کفر القوم و قدما رغبوا

عن ثواب الله رب الثقلين‏

قاتلوا قدما عليا و ابنه

حسن الخير کريم الابوين‏

حسدا منهم و قالوا أجمعوا

نقتل الآن حميعا للحسين‏

يالقوم من اناس رذل

جمعوا الجمع لأهل الحرمين‏

ثم ساروا و تواصوا کلهم

باحتياحي لرضاء الملحدين‏

لم يخافوا الله في سفک دمي

لعبيدالله نسل الکافرين‏

و ابن‏سعد قد رماني عنوة

بجنود کوکود الهاطلين‏

لا لشي‏ء کان مني قبل ذا

غير فخري بضيآء الفرقدين‏

بعلي الخير من بعد النبي

و النبي القرشي الوالدين‏

خيرة الله من الخلق أبي

بعد جدي فأنا ابن الخيرتين‏

فضة قد خلصت من ذهب

فأنا الفضة و ابن الذهبين‏

من له جد کجدي في الوري؟

او کشيخي فأنا ابن القمرين‏

فاطم الزهراء أمي و أبي

قاصم الکفر ببدر و حنين‏

عبدالله غلاما يافعا

و قريش يعبدون الوثنين‏

يعبدون اللات و العزي معا

و علي کان صلي القبلتين‏

فأبي شمس و أمي قمر

و أنا الکوکب و ابن القمرين‏

و له في يوم أحد وقعة

شفت الغل بفض العسکرين‏

ثم أحزاب و الفتح معا

کان فيها حتف أهل الفيلقين‏

في سبيل الله ماذا صنعت

امة السوء معا بالفرقدين؟

عترة البر النبي المصطفي

و علي الورد يوم الجحفلين‏

فاطم الزهراء أمي، و أبي

وارث الرسول و مولي الثقلين‏

طحن الابطال لما برزوا

يوم بدر و باحد و حنين‏

و أخو خبير اذ بارزهم

بحسام صارم ذي شفرتين‏

و الذي أودي جيوشا أقبلوا

يطلبون الوتر في يوم حنين‏

من له عم کعمي جعفر

وهب الله له اجنحتين‏

جدي المرسل مصباح الهدي

و أبي الموفي له بالبيعتين‏

بطل قوم هزير ضيغم

ماجد سمع قوي الساعدين‏

عروة الدين علي ذاکم

صاحب الحوض مصلي القبلتين‏

مع رسول‏الله سبعا کاملا

ما علي الأرض مصل غير ذين‏

ترک الأوثان لم يسجد لها

مع قريش مذ نشا طرفة عين‏

و أبي کان هزبرا ضيغما

يأخذ الرمح فيطعن طعنتين‏

کتمشي الاسد بغيا فسقوا

کأس حنف من نجيع الحنظلين‏

ذهب من ذهب في ذهب

و لجين في لجين في لجين‏

فله الحمد علينا واجب

ما جري بالفلک أحدي النيرين‏

خصه الله بفضل و تقي

فأنا الزاهر و ابن الأزهرين‏

ترک الأصنام منذ خصه

و رقا بألحمد فوق النيرين‏

و أباد الشرک في حملته

برجال أترفوا في العسکرين‏

و أنا ابن العين و الاذن التي

أذعن الخلق لها في الخافقين‏

نحن أصحاب العبا خمستنا

قد ملکنا شرقها و المغربين‏

ثم جبريل لنا سادسنا

و لنا البيت کذا و المشعرين‏

و کذا المجدبنا مفتخر

شامخا يعلو به في الحسبين‏

فجزاه الله عنا صالحا

خالق الخلق و مولي المشعرين‏

عروة الدين علي المرتضي

صاحب الحوض معز الحرمين‏

يفرق الصفان من هيبته

و کذا أفعاله في الخافقين‏

و الذي صدق بالخاتم منه

حين ساوي ظهره في الرکعتين‏

شيعة المختار! طيبوا أنفسا

فغدا تسقون من حوض اللجين‏

فعليه الله صلي ربنا

وحباه تحفة بالحسنين‏

براستي امام (ع) چه زيبا راه را به رهروان حريم الهي نماياند، تنها علي است که اگر روح او، راه او، منش او، سخاوت، جوانمردي، عدالت، مروت، و شيوه‏هاي حکومت او به جامعه‏ي انساني راه پيدا کند هويت انساني و ايماني فرزندان آدم اعاده مي‏گردد، امام حسين (ع) با ظرافت و سخاوت تمام در جايگاه هدايت نشان داد که کربلا حاصل خدعه و فريب پيمان‏شکنان روز غدير است.