حضرت صادق (ع) فرمود:

هنگامي كه عباس [1] . تنهايي امام (ع) را ديد اجازه خواست تا عازم ميدان شود. امام (ع) نگاهش را به چهره ي زيبا و دل آراي برادر دوخت و فرمود: «اي برادر تو صاحب لوا و علمدار من هستي و


چنانچه كشته شوي سپاهم پراكنده مي شود. [2]

عباس گفت: مولاي من! سينه ام تنگ است و از زندگي خسته شده ام و قصد خونخواهي از اين دورويان دارم.

امام (ع) به او فرمان داد تا براي كودكان حرم كمي آب تهيه كند. عباس كه از لبهاي خشكيده ي زينب و زنان حرم پريشان بود و صداي العطش كودكان جانش را مي آزرد مشك و نيزه اش را برگرفت و پس از شكستن محاصره ي فرات وارد آب شد. آب موج مي زد و در شعاع تابش خورشيد نيزه نيزه داران به حواشي آن سايه افكنده بود - پنداشتي از نگاههايي كه در بلنديها گاهي اوقات به سوي او برمي گشت شرمنده مي شد و سر به زير انداخته و مغموم ميل گريز از آن صحراي بلازده داشت. نسيم باد داغي كه گاهي اوقات مي وزيد در تماس با رخساره ي شط خنكي مطبوع و دلچسبي را به فرات هديه كرده بود، خنكي و سردي دلپذيري كه نه لبهاي خشكيده، كه حتي دست و سينه مركبي را كه دل به او سپرده بود صفا مي داد، اما حديث و ماجراي عباس حقيقت ديگري بود؛ آب و فرات با همه ي جذبه هاي زيبايش ناتوان تر از آن بود كه اراده و غيرت الهي عباس را در هم كوبد. اما آب مي توانست شكوه عشق و لطافت عاطفي را از دست و بازوي توانمند پرچمدار رشيد كربلا بر سينه ي خود بسپارد، و در مسير خود تا هر جا كه توانست و خدا خواست فراتر از سخاوت عباس نه قطره اي كه هستي خود را هديه ي حيات و قيمت تداوم زندگي قرار دهد. آب با خلوص فيروزه اي و شقاوت خود دريافت كه خشكيدگي لبهاي عباس از تنهايي حسين (ع) و داغي عطش او براي وصال يار آن هم به قدرت و جذبه و ديدار است، آنجايي كه با دست آويختن پربهاتر و گرامي تر است. مي گويند عباس براي لحظه اي قصد آشاميدن آب جاري فرات كرد اما عطش امام (ع) و اهل حرم او را از نوشيدن آب بازداشت. [3]

گوييا مي گفت: آب نخورده مشك را بر دوش كشيد و به سوي خيمه ها بازگشت. تعاليم علوي و سپري كردن عمر با سادات و بزرگان اهل بهشت و سعادت آنچنان شخصيت نفوذ ناپذيري را روانه ي كربلا كرده


بو كه مرگ با همه ي هيبت و همينه اي كه برايش مقدر شده است همراه با فريب خوردگان بدفرجام و مؤمنان آل ابوسفيان در پيچ و خم عشوه و كرشمه ي عباس اسير شده بود. پسر شجاع ام البنين شادمان از پر كردن مشكها در حالي كه رجز مي خواند راه خيمه گاه آل توحيد را پيش گرفت: مرا از مرگ هراسي نيست و آنگاه كه فرياد زند و فراز آيد جانم فداي جان مصطفاي پاك باد. من عباس هستم كه ساقي ام و مرا از شر [اشرار] هراسي نيست آنگاه كه با ايشان ملاقات كنم. [4] عباس يك تنه به سپاه بني اميه يورش آورد و نبردي سخن را به آنها تحميل كرد؛ اما براستي چه كند؟ فاصله ي كوتاه عباس تا خيمه ي حسيني با حضور متراكم و بي رحم اصحاب غدر و دل به دنيا سپردگان كوفه مسافتي به بلنداي دورترين كهكشانها شده بود و سقاي كربلا هر چه مي رفت گويا از حرم عبدالله دور مي شد. راه را بر او بسته شده بود و كوفيان گرداگرد او را پر از شمشير و نيزه و خنجرهاي برهنه كرده بودند كه پي در پي فرود مي آمد تا اينكه تيغ نوفل ارزق كه در كمين سقاي حرم حسيني بود بر دست راست عباس كه جز راستي و درستي نچيده بود فرود آمد و آن دست پاك و مهربان را از بدن جدا كرد، عباس مشك را به دست چپ گرفت و گفت: [5]



«به خدا سوگند! اگر چه دست راست مرا جدا كرديد اما من هميشه از دين خود حمايت خواهم كرد و حامي امامي خواهم بود كه در ايمانش صادق و فرزند پيامبر پاك و امين است.»

اما ديري نپاييد كه دست چپ عباس نيز از بدن جدا شد. پسر شجاع علي (ع) بسرعت مشك را به دندان گرفت. براي سقاييها موضوعي كه مهم بود، رساندن آب به خيمه ها و چكاندن آن به لبهاي خشكيده اي بود كه جان حسين بن علي با جان ايشان بود. اما حيف كه باران تير مشك را به سينه ي عباس دوخت. تير بر ديدگان نافذ، و عمود آهنين بر فرق عباس اصابت كرد و فرزند ممتاز علي در حالي كه دست بر بدن نداشت، با صورت از بالاي اسب به زمين افتاد و امام و برادر خويش را به رسم وداع با حسرتي تمام سلام فرستاد. آه برادرم! آه حسين من، اي ابا عبدالله! از من تو را سلامت باد. [6] (خداحافظ)