اولين مبارز علي اكبر [1] .

اكنون نوبت به خاندان پيامبر رسيده بود و ديگر كسي از اصحاب براي دفاع از حريم ولايت باقي نمانده بود فرزندان علي و امام حسن (ع)، جعفر طيار و عقيل مشتاق شهادت بودند؛ اما اولين مبارز خاندان وحي پسر بزرگ امام (ع)، حضرت علي اكبر بود. و امام (ع) بدون تأمل و درنگ به او اذن ميدان داد و هنگامي كه علي اكبر راهي ميدان شد انگشت سبابه ي خود را به سوي آسمان بلند كرد و گفت:


خداوندا! بر آنان شاهد باش؛ جواني را به سوي آنان فرستادم كه از نظر سيما و سيرت و كمال شبيه ترين مردم به فرستاده ي توست و هرگاه ما به ديدار پيامبر تو مشتاق مي شديم به جمال او نظر مي كرديم.

پروردگارا! بركات زميني را از آنان دريغ دار، جمعيتشان را متفرق گردان و اميرانشان را از آنان راضي مگردان! آنان ما را دعوت كردند تا به ياري ما برخيزند اما هم اكنون بر ما تاخته اند و از كشتن ما ابايي ندارند و بر آن هستند كه كسي از ما زنده نماند.» [2] .

سپس امام (ع) عمر بن سعد را نفرين كرد و با آواز بلند قرآن تلاوت فرمود:


ان الله اصطفي آدم و نوحا و آل ابراهيم و آل عمران علي العالمين ذرية بعضها من بعض و الله سميع عليم. [3] .

آنگاه علي اكبر به سپاه بني اميه هجوم برد. [4] او در حالي كه رجز مي خواند به سوي آوردگاه شتافت.



انا علي بن الحسين بن علي

نحن و بيت الله اولي بالنبي



اطعنكم بالرمح حتي ينثني

اضربكم بالسيف احمي عن ابي



ضرب غلام هاشمي علوي

و الله لا يحكم فينا ابن الدعي



«من علي پسر حسين بن علي هستم، به خدا سوگند كه ما از همه به سوي خدا نزديكتريم. آن قدر با نيزه بر شما زنم كه خم شود، از پدر خود حمايت كنم و با شمشير بر شما ضربت فرود آورم. آن گونه كه زيبنده ي جوان هاشمي علوي است. به خدا سوگند فرزند بي ريشه نمي تواند بر ما حكومت كند.»

او مانند شيري خشمناك سينه ي سپاه بني اميه را از هم مي شكافت، ولي بتدريج آثار خستگي و تشنگي در چهره اش نمايان شد. وي پس از جنگي برجسته و شجاعانه در حالي كه بدنش بشدت مجروح بود به سوي امام (ع) بازگشت و گفت: اي پدر، عطش مرا كشت و سنگيني سلاح دچار زحمتم كرد، آيا جرعه ي آبي هست تا توان ادامه ي جنگ را بيابم؟ [5] .

امام (ع) به او پاسخ داد:

«پسرم، اندكي به مبارزه ات ادامه بده، ديري نخواهد گذشت كه به ديدار جدم نايل گردي و او تو را آن چنان سيراب كند كه ديگر هيچ گاه تشنگي را احساس نكني.» [6] .

علي كه در اين بازگشت كام خشكيده ي پدر، و امام (ع) خود را مشاهده كرد به ميدان نبرد بازگشت و در حالي كه رجز مي خواند به مبارزه ي مقدسش ادامه داد:



الحرب قد بانت لها الحقايق

و ظهرت من بعدها مصادق



و الله رب العرش لا نفارق

جموعكم او تغمد البوارق



«در جنگ است كه جوهر مردان آشكار مي شود و درستي ادعاها پس از جنگ ظاهر مي گردد. به خداوند عرش سوگند كه از شما جدا نمي شوم مگر آنكه تيغهايتان غلاف شود.»


گروهي بر او تاختند و از هر سو جان شريف او را آماج شمشيرهاي خود ساختند و فرياد علي برخاست:

اي پدر جان! خداحافظ. اين جدم رسول خداست كه مرا سيراب كرد و امشب در انتظار توست، بر تو درود مي فرستد و مي گويد در آمدنت به نزد ما شتاب كن! و او مشتاق توست.

سپس فريادي زد و به فيض شهادت نايل آمد.

امام (ع) بسرعت بر بالين علي اكبر رفت و صورت را بر رخساره اش گذ اشت و گفت: «خدا بكشد آنهايي كه تو را كشتند و گستاخي را از حد گذراندند و حرمت رسول خدا را شكستند. پس از تو خاك بر سر دنيا!» [7] .

در اين زمان صداي گريه ي امام (ع) به قدري بلند شد كه تا آن زمان كسي گريه اش را چنين نشنيده بود. [8] سر علي را بر دامان گرفت و در حالي كه خون از لبهايش پاك مي كرد صورتش را غرق بوسه ساخت و گفت:

«فرزندم از محنت دنيا آسوده شدي، و به روح و ريحان رسيدي و پدرت كه هنوز در دنياست بزودي به تو ملحق خواهد شد.» [9] .

زينب كبري پريشان و شتاب زده از خيمه ها بيرون دويد و خود را به روي علي اكبر انداخت. امام (ع) خواهر خود را دلداري داد و در حالي كه به جوانان بني هاشم فرمود برادرشان را به خيمه ها بازگردانند خود خواهر را به خيمه آورد. [10] .