عابس بن ابي شبيب شاكري بعد از شهادت دوستش شوذب بن عبدالله خود را به امام (ع) رساند و گفت: اي ابا عبدالله در روي زمين هيچ خويش و بيگانه اي برايم نيست كه در نزد من از تو عزيزتر باشد، اگر مي توانستم با جانم اين ستم و كشته شدن را از تو دور كنم آن را فدايت مي ساختم، درود بر تو اي ابا عبدالله، گواهي مي دهم كه بر راه شما و پدرت استوار هستم. و آنگاه با شمشير آخته به سوي سپاه بني اميه هجوم آورد همه او را مي شناختند. ربيع بن تميم فرياد زد: مبادا كسي براي مبارزه ي او به ميدان گام گذارد. اين مرد شير شيرها [عابس] پسر ابي شبيب است. عابس هماورد مي طلبيد و عمر بن سعد فرمان داد تا او را سنگباران كنند. عباس بن علي به ياري اش شتافت اما جان افلاكي عابس ميل آسمان كرده بود. با شهادت عابس هر كدام از سربازان اموي قتل او را به خود نسبت مي دادند تا از نواله ي بني اميه سهم بيشتري داشته باشد و چون اختلاف افتاد عمر بن سعد گفت: با يكديگر نزاع نكنيد، به خداسوگند! يك نفر نمي تواند اين مرد


را كشته باشد. [1] هر لحظه مردي از پاي مي افتاد و گلي چيده مي شد و اطراف حسين بن علي (ع) از جوانمردي تهي مي گرديد. عمرو بن عبدالله صائدي، سلمان بن مضارب، حجاج بن مسروق، حنظلة بن اسعد، يزيد بن معقل جعفي، جون بن ابي مالك، انس بن حارث، عمرو بن جناده، عبدالله و عبدالرحمن بن عروه، مجمع بن زياد، سويد بن عمرو و ديگر اصحاب هر كدام به نوبت خلعت شهادت پوشيدند.

با سپري شدن نيمروز و گذشت زمان از تعداد پاسداران حريم ولايت كاسته مي شد. امام (ع) بار ديگر خطاب به اصحاب خود فرمود: «اي بزرگ زادگان پايداري كنيد. مرگ مانند پلي است كه شما را از سختيها و دردها به سوي بهشت گسترده و نعمت هميشگي الهي عبور مي دهد. كدام يك از شما ترك زندان را به اميد آرامش يافتن در قصر نمي پسندد؟ پدرم از رسول خدا (ص) نقل مي كرد كه: دنيا زندان مؤمن و بهشت كافر است و مرگ، پل مؤمن است به سوي بهشت و پل كافر است به طرف جهنم و عذاب الهي. نه به من دروغ گفته شده است و نه من دروغ مي گويم.» [2] .