سخنان شبث بن ربعي اگر چه سايه ي سياهي از سكوت بر ناجوانمردان اموي افكند اما همگي بسرعت همانند خود شبث بن ربعي چشم خود را به حقايق بستند و دست، دل و سينه ي خود را به زنجير دنياي گنديده ي بني اميه سپردند، تا چند صباحي ديگر طلوع و غروب خورشيد را ببينند، آرام آرام خورشيد به نيمه ي آسمان رسيد و سپاه توحيدي حسين همچنان به دفاع مقدس خود ادامه مي داد و رايت هدايت بر خيمه گاه آفتاب افراشته بود. حر بن يزيد رياحي نيز در اوج آزادي و آزادمردي بالهاي خويش را بر سر مرگ گشوده بود. حصين بن نمير فرمانده ي تيراندازان بني اميه كه از استقامت مردان يكتاپرست به ستوه آمده بود و چنين مقاومتي را هيچ گاه تصور نمي كرد فرمان داد تا پانصد تيرانداز باراني از تير را بر سر قهرمانان ميدان پر بلاي كربلا پرتاب كردند. [1] سپس شمر بن ذي الجوشن ياورانش را به هجوم فرمان داد و خود در حالي كه به خيمه ي امام (ع) نزديك شده و با نيزه اي ديواره ي خيمه را شكافته بود، بانگ برآورد كه آتش بياوريد تا اين خيمه را با هر


كس كه در آن است به آتش بسوزانم. [2] .


بانوان حرم رسالت و ساكنان حرم ستر و عفاف ملكوت فريادزنان از خيمه ها بيرون آمدند. تماشاي اين صحنه براي حسين بن علي از سخت ترين لحظات عاشورا بود. چنين اقدامي حتي موجب حيرت امويان گرديد و حميد بن مسلم گفت: پناه بر خدا! آتش زدن خيمه ها شايسته نيست. آيا مي خواهي كودكان بي گناه و زنان بي پناه را در آتش بسوزاني و با دست خويش عذاب ابدي خداوند را براي خود فراهم سازي؟ به خدا سوگند! كشتن مردان امير تو را خوشحال مي كند! نيازي به كشتن زنان و كودكان نيست. شبث به ربعي نيز به شمر گفت: تو را اين گونه مرد پرقساوتي نمي دانستم و رفتاري زشت تر از آنچه تصميم داري كه با زنان جنگ كني و آنها را بترساني نمي شناسم. امام (ع) كه همانند كوهي استوار تمام مصيبتها را به جان خريده بود برافروخت و فرمود: اي پسر ذي الجوشن! تو قصد كرده اي كه خيمه ي مرا با اهل بيتم بسوراني.


خداوند تو را در آتش عذاب خود بسوزاند. شمر چاره اي جز بازگشت پيدا نكرد. [3] .