زهير بن قين كه تا چندي پيش شجاعتش را از خاندان وحي دريغ مي كرد و از طرفداران عثمان بود، آرام و مطمئن به سوي امام (ع) روان شد و با احترام فراوان دستهاي خود را بر دوش وي نهاد. او نيز دريچه ي آسمان را به روي خود گشاده مي ديد و هر آنچه را كه چشمهاي اهل زمين قادر به


ديدارشان نبود تماشا مي كرد. او با سروده اي به امام (ع) وعده ي وصل مي داد. معجزه ي امامت حق اين گونه است كه مأموم را همرنگ و محرم مقتداي خود مي كند. زهير با لحني مهربان گفت: به پيش اي هدايت يافته ي هدايت گر، امروز تو با جد خويش نبي مكرم ديدار مي كني و همچنين حسن، علي مرتضي، جعفر طيار (صاحب دو بال) جوانمرد و شجاع، و حمزه شير خدا و شهيد زنده را [ديدار خواهي كرد] [1]

آنگاه از امام (ع) رخصت طلبيد و راه ميدان را پيش گرفت و پس از آنكه نبرد نماياني كرد، كثير بن عبدالله و مهاجر بن اوس تميمي به او حمله كردند و وي را به شهادت رساندند. امام (ع) با آگاه شدن از شهادت خود را به جنازه ي او رساند، و در حالي كه اندوه خود را از شهادت او پنهان نمي كرد فرمود: اي زهير! خداوند تو را از حضرت خويش دور نفرمايد و كشنده تو را همانند مسخ شده گان به لعنت گرفتار سازد، آنان كه به بوزينه و خوك مسخ شدند. [2] .